2 different worlds

8. Sam

Als Kim klaar is met praten veegt ze een traan weg. Ik kijk haar aan. Ik ren weg. Weg van iedereen die me verlaat! Weg van het onbegrip! Weg van alle problemen! Weg van alles! Geen idee waar ik heen ren. Achter me hoor ik de stem van Luc mij roepen. Ik kijk achter om en zie hem achter me rennen. Hij rent denk ik 15 meter achter mij. Ik ga harder rennen. Door de kleine straatjes hier in de buurt. Ik kom uit in een buurt die ik ken. Luc ben ik ondertussen kwijt geraakt. 'Kijk is wie we daar hebben,' zegt een bekende stem. Er komt een groepje jongens te voor schijn. 'Heeft het modepopje je in de steek gelaten?' Ik knik. 'Zei ik het niet. Kom terug bij ons. Je hoort bij ons. Dan is het net als vroeger. Jij en ik tegen de wereld.' 'Ik kom terug.' Eindelijk komt "hij" te voor schijn. 'Je bent alleen maar knapper geworden. Ik heb je gemist.' 'Ik heb jou ook gemist.' We doen onze handshake als begroeting.

-flashback-
Hier staan we dan. In de loods buiten de stad waar onze opslag is. Onze opslag voor wapens. Vandaag komen er mensen om sommige wapens over te kopen. Officieel gezien mogen de wapens niet verkochten in dit land. Maar het verdient heel erg goed. En wie boeit het. Niemand om mij heen doet moeite voor mij. Ik leef al sinds dat ik 6 ben alleen. Nou ja zo goed als alleen. Mijn ouders leven nog maar zijn nooit thuis. Nu ben ik 12. Ik ga mijn eigen weg. Alles koop ik zelf. Maar daar moet ik dan wel geld voor verdienen. Als het niet legaal kan dan maar illegaal.
Hij was de enige die er voor mij was totdat ik op mijn 13e Kim leer de kennen.

Ze was de enige die ik kon vertellen hoe ik me voelde. "Hij" was nou eenmaal geen prater. Zij gelukkig wel. Ik deelde alles. Mijn angst, verdriet en mijn blijdschap. Ze trok me helemaal weg bij hem. Ze vond dat hij van mij een donker persoon maakte.

Ik was vroeger ook een donker persoon. Nu gaat precies het zelfde gebeuren. Maar het boeit me niet. Nooit kon ik echt zeggen hoe ik me voelde. Niemand die weet wie ik echt ben. Kimberley zal nooit meer in mijn leven komen. Ik hoef haar nooit meer te zien. Ergens baal ik enorm dat "hij" gelijk. "Hij" zei altijd tegen mij: "Jullie zullen nooit beste vriendinnen worden voor het leven. Daar zijn jullie te verschillend voor."
'Loop je nog steeds hard?' vraagt hij. 'De laatste tijd niet meer, maar op dit moment lijkt het me een goed idee,' zeg ik. Hij knikt. Samen lopen we naar zijn auto en gaan we richting mijn huis. Snel kleed ik me daar om en daarna gaan we hardlopen. Zwijgend rennen we naast elkaar. Ik kijk niet of er een auto of bus of ander voertuig aankomt en steek over. Op dat moment wordt alles zwart.

Hey people,

Nieuw deeltje. Wie is die "hij"?
Jullie komen het binnenkort te weten.
XxX Anne

heeiii Rosa hiero op je scherm (niet letterlijk)XD

we willen jullie even bedanken voor de 100 reads!!!

vergeet zeker niet te stemmen en te reageren.