2 different worlds

11. Kim

"Terwijl je niet welkom bent." Haar woorden galmen door mijn hoofd. Niet welkom? Wie belde die ambulance? Ik. Wie heeft geholpen haar op de brancard te tillen? Ik. Wie is mee gegaan zodat ze niet alleen was? Ik. En wat heeft 'hij' gedaan? Niets alleen maar gelachen. En hij is opeens de Hero? oh nee echt niet. Ik wil tegen haar schreeuwen maar ik weet dat het toch geen nut heeft. Even blijft ik stil staan. Maar uit eindelijk mompel ik: "vraag maar aan 'hem' wat hij tegen de ambulanceverpleegkundige heeft gezegd zodat hij mee kon in de ambulance, en hoe het was in de ambulance." Ik loop langzaam de kamer uit en voel de ogen van 'hem' in mijn rug branden. Ik heb iets wat ik tegen hem kan gebruiken.

Thuis ren ik meteen naar Thies' kamer. Ik gooi de deur open en hij kijkt me vragend aan. Ik ren op hem af en trek hem in een knuffel. het boeit me niets dat we ruzie hebben, ik heb iemand nodig die naar mij luistert en mijn pleegouders doen dat niet. Ik verberg mijn hoofd in zijn shirt die helemaal nat wordt van mijn tranen. Hij maakt sussende geluiden en streelt over mijn rug. Als ik me terug trek uit de knuffel kijkt hij me vragend en bezorgd aan. Ik vertel hem het hele verhaal. Ik zie zijn ogen donker worden. "maar ik heb het stiekem opgenomen met mijn telefoon zodat ik bewijs heb." vervolg ik mijn verhaal. "laat zien." zegt hij. zijn normale stem, die meestal opgewekt is, is vervangen door een donkere boze stem. een rilling loopt over mijn rug terwijl ik mijn telefoon pak. ik laat hem het filmpje zien en hij staat op. "waar ga je heen?" vraag ik terwijl ik hem bezorgd na kijk. "ik ga naar Sam." zegt hij en hij loopt de kamer uit. "wacht ik ga mee." roep ik hem nog na. hij kijkt om en knikt alleen maar. snel ren ik naar mijn fiets en stap op omdat Thies al voor mij uit fietst. na een tijdje hard door trappen kom ik eindelijk naast hem fietsen. we gaan nog sneller fietsen. we kunnen geen tijd verliezen. we gooien onze fietsen in het rek en rennen als gekken naar binnen. de receptioniste kijkt ons vragend maar vriendelijk aan. "wij zijn opzoek naar Samantha Dallas." zegt Thies met een trilling in zijn nog steeds donkere stem. ze begint iets op haar computer te tikken en zegt vervolgens: "kamer 308." "dank u wel." zeggen Thies en ik tegelijk. Stom tweeling ding wat we wel vaker hebben. we rennen door naar de lift. Op naar de derde etage. zoekend kijken we rond. kamer 302. Kamer 304. Kamer 306. Kamer 308. "Thies hier is het." roep ik. ik krijg een paar boze blikken van dokters. ik gooi de deur open en we rennen naar binnen.

heei people,

oke ja ik ben er weer. jeeehhhh.

dit hoofdstuk is niet zo lang maar ik vond dit wel een leuk einde dus...

sorry dat we afgelopen week niet hebben gepost maar we waren beide op vakantie omdat we nu vakantie hebben dus... 

we hopen dat jullie het alsnog een leuk hoofdstuk vinden.

vergeet zeker niet te stemmen en te reageren dat vinden we heel leuk.

xx Rosa