Sułtanka Nursen

Rozdział XII ~ Kłamstwa i tajemnice

Nursen pov

Niemal biegłam przez złotą drogę chcąc jak najszybciej przekazać Muradowi radosne wieści. Myślałam sobie, że jeśli tylko urodzi się książę, sułtan weźmie ze mną ślub, a wtedy razem będziemy rządzić światem. Nie myślałam zbytnio o Yasemin, czas księżniczki powoli dobiega końca i to ja zajmę jej miejsce w sercu władcy.

- Powiedzcie sułtanowi, że przyszłam - oznajmiłam strażnikom.

- Nie możesz teraz wejść, sułtan rozmawia ze swoim szambelanem.

-  Ale to bardzo ważne - nie chciałam dać za wygraną.

W tym samym momencie drzwi się otworzyły i wyszedł Salim aga. Szambelan był przystojnym mężczyzną, wciąż jeszcze młodym i zawsze w dobrym nastroju. Czasem z nim rozmawiałam kiedy przypadkiem spotykaliśmy się na korytarzu. Moje nowe imię oznacza dająca światło, dlatego mężczyzna żartobliwie nazywał mnie słoneczkiem, ja zaś jego niedźwiedziem, bo był szeroki w ramionach i często chodził w czarnym płaszczu ozdobionym futrem. Teraz skłonił głowę i uśmiechnął się do mnie.

- Proszę, możesz wejść, ale muszę cię ostrzec. Nasz władca nie jest dzisiaj w dobrym humorze. - zciszył głos do szeptu.

- Coś się stało?

- Problemy państwowe, janczarzy się nudzą, nic nowego - wzruszył ramionami. - Poradzimy sobie z tym. Nie rób takiej smutnej miny, nie pasuje do twojej urody, a ja liczę, że po spotkaniu z tobą, sułtan przestanie mnie o wszystko oskarżać - zaśmiał się cicho.

- Na pewno tak będzie - uspokoiłam go i położyłam rękę na brzuchu.

Salim spojrzał na mnie z dumą.
- Wspaniała nowina, moje...

- Szambelanie, może sam powinieneś założyć harem zamiast chodzić za moimi kobietami? - Murad stanął w drzwiach z założonymi rękoma i nie wyglądał na zadowolonego z faktu, że Salim ze mną rozmawiał.

- Wybacz panie, szedłem właśnie uzupełnić dokumenty i...

- A więc idź zanim się rozmyślę i zetnę ci głowę.

Szambelan ukłonił się szybko, pobiegł i zaraz zniknął za zakrętem.

- Chodź Nursen, powiesz mi o czym z nim rozmawiałaś.

Weszliśmy do jego komnaty, Murad usiadł za biurkiem, zmierzył mnie wzrokiem i widziałam, że jest  zdenerwowany. Trzeba było zignorować tego Salima...
Myślałam jak tu zejść na temat dziecka, ale nic nie przychodziło mi do głowy i zaczęłam bawić się palcami.

- Słucham co ci powiedział mój szambelan?

- Nic takiego, narzekał trochę na janczarów. - wyjaśniłam obojętnie i nagle wpadłam na pomysł. - A co? Mój władca jest o mnie zazdrosny? - uśmiechnęłam się przymilnie i zamrugałam oczami.

- Nursen... - w głosie Murada zabrzmiała ostrzegawcza nuta po czym wstał, podszedł do mnie i chwycił za nadgarstki. - Nie chcę żebyś się do niego zbliżała, obiecaj mi to.

Pomimo bolesnego uścisku nadal się uśmiechałam.

- Nie masz powodu do zazdrości, mój panie - przesunęłam jego rękę na brzuch. - Będziemy mieli syna.

Obserwowałam jak na twarzy Murada maluje się zaskoczenie, a potem radość. Chwycił mnie za ramiona i zakręcił w kółko, a potem pocałował.

- Uszczęśliwiłaś mnie Nursen, oby Allah dał nam następcę tronu.

- Amen.

- Zostań ze mną, zjemy razem obiad.

Usiedliśmy na miękkich poduszkach, a tymczasem słudzy zaczęli przynosić jedzenie. Nagle wśród nich zauważyłam rodowłosą dziewczynę, której nigdy wcześniej nie widziałam.
Na pewno nie mogła być nałożnicą, bo była ubrana zbyt skromnie.