Sułtanka Nursen

Rozdział XX - Kwestia dzieci i polityka

Koniec sezonu I

W komnacie sułtanki Safiye

Murad chodził tam i spowrotem, raz po raz przeczesując ręką włosy. Safiye wiedziała, że jest to oznaka jego zdenerwowania. Po tym jak nawrzeszczał na strażnika przy drzwiach i wyrzucił z komnaty jej służki, sułtanka wolała się nie odzywać, czekając niecierpliwie na to, co zrobi jej syn. Powód niezadowolenia władcy był już znany w haremie i całym pałacu, a nawet poza nim. Safiye była chyba jedyną osobą (poza Yasemin, naturalnie) która cieszyła się z przyjścia na świat dziewczynki. Była już ją zobaczyć i przyznała, że nigdy nie widziała tak ślicznego dzieciątka. Odwiedziła też Nursen, ale tylko na chwilę, gdyż medyczka powiedziała, że poród był ciężki i odwiedziny tylko dodatkowo męczą kadin.

– Czym sobie na to zasłużyłem matko, czy najwyższy chce mnie ukarać za moje grzechy?  Trzecia dziewczynka w ciągu czterech lat to nie wróży nic dobrego. - Murad chodził pokręcił głową z niedowierzaniem.

Pokładał duże nadzieje w przyszłym księciu oraz w Nursen, którą miał uczynić swoją haseki. 

– Ależ synu jesteś jeszcze bardzo młody, twoje żony tak samo, a Nursen ma zaledwie szesnaście lat. Nie ma czym się przejmować, naprawdę.

– Nie ma czym?! – wykrzyknął. – Matko, nasza dynastia wciąż jest niepewna. Mustafa jest chorowitym dzieckiem, a niedawno o mały co nie odszedł z tego świata. Myślisz, że kolejna córka, którą mi dała Nursen umocni Imperium i zamknie usta naszym wrogom? O nie. Prędzej stanę się pośmiewiskiem wśród nich i muszę coś z tym zrobić. Mojemu synowi dam dodatkową ochronę, a ty i Yasemin będziecie odpowiadały za jego bezpieczeństwo i mam nadzieję, że włos mu z głowy nie spadnie – powiedział, a w jego głosie sułtanka Safiye dostrzegła ostrzeżenie.

Murad był niesamowicie ostrożny i nie ufał tak naprawdę chyba nikomu. Valide uważała, że z Mustafą już i tak każdy obchodzi się jak z jajkiem, a towarzystwo kolejnych strażników i służek, nie wyjdzie mu na dobre.

– Niech tak będzie. Masz w zupełności rację, dlatego za twoim pozwoleniem sama zajmę się Mustafą. Yasemin jest wspaniałą żoną i matką, ale ma zbyt europejskie podejście do wychowania książąt. Ja natomiast już swoje w tym pałacu przeżyłam. Z Bożą pomocą mój wnuk wyrośnie na silnego i wspaniałego mężczyznę.

Sułtan popatrzył na swoją rodzcielkę nieco zaskoczony, ale po chwili namysłu uznał, że to dobry pomysł.

– Dobrze matko, zgadzam się. Przynajmniej o niego będę wówczas spokojny.

– Idź teraz do Nursen, na pewno jest jej ciężko – powiedziała sułtanka. – Myśli, że cię rozczarowała...

– Bo tak jest – mruknął.

- Synu mój. Nie możesz oskarżać tej dziewczyny o to, że urodziła ci córkę. Zobaczysz, da ci jeszcze wielu synów. Nie widzieliście się od trzech dni, dziecko nie może pozostać bezimienne.

– Niech ci będzie matko. Pójdę do niej od razu po zakończeniu obrad dywanu.

______________________________________

Nursen pov

Leżałam na łóżku patrząc w sufit. Mijały minuty, dni, godziny... jeden dzień i kolejny. Nie chciałam, aby ktoś mnie widział w takim stanie. Mimo to Nadire i Mahperi siedziały ze mną prawie cały czas. Nie miałam siły ich po raz kolejny wyrzucać i się na nie złościć. Nie miałam siły nawet już więcej płakać, bo wylałam już chyba wszystkie łzy.
Straciłam swoją szansę. Nie byłam sułtanką, tylko obiektem drwin i plotek w haremie. W uszach wciąż miałam słowa wypowiadane przez medyczkę; to dziewczynka. W snach widziałam tryumfującą twarz Yasemin, która śmieje się nad kołyską. Zazdrościłam jej. Była wolna, była księżniczką i sułtanką. Już po roku małżeństwa urodziła upragnionego syna, a potem jeszcze dwie śliczne i zdrowe dziewczynki. Nikt nie miał jej jednak tego za złe, bo nikt nie wątpił, że wkrótce piękna i młoda Yasemin postara się wraz z sułtanem o drugiego następcę. Pierwsza i najlepsza haseki władcy. A ja? Po tylu godzinach bólu i męki zdołałam wydać na świat tą małą, czerwoną istotę, która wszystkich rozczarowała, a na dodatek straciłam przy tym możliwość ponownego zostania matką. Na dodatek okazało się, że mała nie chce pić mleka mamki przez co codziennie po kilka razy z pomocą medyczki odsączałam mleko z obolałych piersi, co wcale nie było przyjemne. Może chociaż dopóki moja córka zależna jest od tego mleka nie wyrzucą mnie z pałacu? Nie tak wyobrażałam sobie bycie matką. Chciałam mieć syna i leżeć teraz razem z nim w ramionach Murada, piękna, zdrowa i szczęśliwa. Tymczasem sułtan nawet nie przyszedł zobaczyć swojej córki nie mówiąc już o mnie. Nie miałam mu tego za złe. Wiedziałam jakie zasady rządzą światem Osmanów. Nie masz syna, jesteś nikim. Muradowi bardzo zależało na następcy, im więcej książąt, tym silniejsza dynastia.