Βλέμματα(Ολοκληρωμενο)

25

Το απογευμα σπιτι της Ελενης
Ελενη

"Ρε Δαφνη τι γινεται με αυτό τον Γιάννη. Ο Αλεξης μας τελειωσε?"την ρωτησα με απορία
"Εγω με τον Γιαννης τα φτιαξαμε. Ο Αλεξης μας τελειωνει σιγα σιγα αλλα ποναει ακομα! Εσυ με τον Μιχαλη,ολα καλα?"μου ρωτησε
"Μια χαρα. Τρεχει λιγο αλλα τον χειριζομαι!"της απαντησα χαμογελοντας ενω μεσα μου δεν ημουν και τοσο ευτιχησμενη. Αρχιζε να με κουράζει ο Μιχαλης,απο τοτε που εφυγε ο Αλεξης είναι συνέχεια αποτομος και νευριασμενος. Σκεφτόμουν να τον χωρισω αλλα φοβόμουν την αντιδραση του γιατι μετα τον θάνατο των γονιων του εχει ξεσπασματα θυμου.
"Ρε σιγουρα. Το βλεμμα σου αλλα λεει!"μου ειπε κοιτοντας με περίεργα
"Ναι μια χαρα! Το ξερεις οτι μπορεις να με εμπιστεύεσαι, ασχετα οτι ο Μιχαλης ειναι γκομενος μου."της ειπα για να αλλαξω θεμα.
"Και φυσικα..σε ξερω δεκα χρονια. Δν ειναι και λιγα."μου ειπε και με αγκαλιασε σφιχτά.
"Σε αγαπω ρε βλαμμενη!"της ειπα γλυκα
"Εγω πιο πολυ!"μου ειπε δινοντας μου ενα φιλι στο μάγουλο.

Την ιδια στιγμη στο γήπεδο.
Μιχαλης.

"Ομαδα παμε..εξασκηση! Παπαγεωργιου εσυ στον παγκο!"ειπα στον Γιαννη. Ειδα το βλεμμα του με ποσο μισος με κοιτουσε.
"Σοβαρα τωρα?"μου φωναξε
Δν του εδωσα σημασια. Εκατσε στον παγκο και πηγα στο προπονητή.
"Τι κανεις Αγγελοπουλε? Γιατι εβαλες στον παγκο τον Παπαγεωργιου?"με ρωτησε κοιτοντας με νευριασμενος.
"Εμ απλα μου ειπε οτι ποναει το ποδι του!"προσπαθησα να δικαιολογηθω.
"Βγαλτον να προπονηθει τωρα!"με προσταξε! Δν του απαντησα. Απλα εκανα αυτο που μου ζητησε.
"Γιαννη! Βγες."του ειπα νευριασμενος
"Δν με ξεφορτωνεσε τοσο ευκολα"μου ειπε ειρωνικα.

Γιάννης το βραδυ μετα την προπονηση.
Ήμουν τοσο κουρασμενος απο την προπόνηση που ηθελα απλα να την παρω τηλεφωνο. Μπηκα σπιτι, πηρα μια μπανάνα και κλειστικα στο δωματιο μου. Την επερνα και δν μου το σήκωνε. Ανησύχησα. Τοτε με πειρε πισω αυτη.
"Ελα αγαπη μου,σορρυ που δν σου απάντησα πιο πριν. Εκανα μπανιο."μου ειπε γλυκα
"Ελα μωρο μου. Τρόμαξα οτι κατι επαθες. Θα σε δω αυριο?"την ρωτησα απορημένος
"Ναι. Παω για υπνο. Καληνύχτα! Σε αγαπω "μου ειπε και μου το εκλεισε.
Δν ηξερα τι με ειχε πιασει. Ημουν πολυ ανχομενος. Φοβόμουν ότι θα ερθει ο αλλος απο την Γαλλία να μου την παρει. Δν ξερω πως μου ηρθε στο μυαλο αυτο αλλα μετα την σταση του Μιχαλη καταλαβα οτι θα πρεπει να δωσω μαχη για να την κρατήσω κοντα μου. Μαλλον ο Αλεξης του ειπε να μου συμπεριφέρεται ετσι.