Βλέμματα(Ολοκληρωμενο)

35

Επομενη μερα. Μερα που φευγουν για Γαλλια.

Ημέρα 1

Δαφνη
Απο χθες το βραδυ δεν ειχα ορεξη για τιποτα. Ειμαι κουλουριασμενη στο κρεβατι. Η μαμα μου εφυγε το πρωι για το τριημερο που μου ελεγε. Εγω ημουν μονη σπιτι. Ο Γιαννης δεν με πηρε καν τηλεφωνο. Ηθελα τοσο πολυ να του απολογηθώ. Δεν το εκανα επίτηδες. Εμαθα απο την μαμα μου οτι η Ελενη την πηρε τηλεφωνο γιατι ανυσηχουσε, το ιδιο και η Ερμιονη. Ημουν χαλια. Ούτε βαλιτσα δεν εφτιαξα. Εξαλου δεν θα πηγαινα, αφου τσακωθηκαμε χθες. Τα σκεφτομουν ολα αυτα και μου ερχονταν παλι κλαματα. Ειχα κανει τοσα σχεδια για την Γαλλια και τα χαλασα ολα.

Το ίδιο πρωι σπιτι του Μαριου
Μαριος

Το πρωι ξυπνησα και κατεβηκα κατω. Ο Γιαννης ηταν πανω στον καναπε ακομη. Σε 2 ωρες επρεπε να ειμαστε αεροδρόμιο. Εγω χωρις να χασω χρονο, πηρα τα κλειδια απο το σακάκι του και εφυγα για το σπιτι της Δαφνης. Ο Γιαννης δεν με πηρε καν χαμπαρη. Πηρα τη μηχανή και σε 10 λεπτα ημουν εξω απο το σπιτι της. Δεν είχαμε και πολυ χρόνο. Ανεβηκα πανω και χτυπησα το κουδούνι. Δεν μου ανοιγε κανενας. Ετσι χρησιμοποίησα τα κλειδια για να μπω μεσα. Ανεβηκα πανω και κατευθύνθηκα στο δωματιο της. Μπηκα μεσα και ειδα την Δαφνη κουλουριασμενη πανω στο κρεβατι της.

"Δαφνη! Δαφνη!"της φωναξα. Αυτη σήκωσε το κεφαλι της και με ειδε. Πλησιασα ακομα πιο κοντά της και κάθησα πανω στο κρεβατι της. Αυτη συνέχισε να με βλεπει παγωμενη, λες και δεν περιμενε κανενα. Ξαφνικά νιωθω το πάπλωμα λιγο βρεγμενο. Αυτη το καταλαβε, οτι την ενιωσα και βουρκοσε. Κοίταξα τα χερια της και το χερι της ειχε ενα αρκετα μεγαλο χαρακωμα, στο αλλο κρατουσε την λεπιδα. Αρπαξα την λεπιδα που ειχε αιματα και την πεταξα. Αμεσως ετρεξα στην κουζινα και βρηκα το κουτι πρώτον βοηθειων. Ετρεξα αμεσως στο δωματιο. Αυτη δεν ήξερε πως να αντιδραση απο οτι καταλαβα απο το βλεμμα της. Εγω πηρα το χερι της και της το τυλιξα σφιχτα με επίδεσμο. Ευτηχως το χαρακωμα δεν χρειαζοταν ραψιμο επιδη ηταν ελάχιστα βαθυ. Αφου της το εδεσα, με εσφιξε αμεσως στην αγκαλια της και μου ελεγε συνεχεια σε ευχαριστω. Το στρώμα το πηραμε και το βαλαμε για πλυσιμο. Δικαιολογια θα εβρισκε μου ειπε. Αφου καταλαβα πως ηταν σε θεση να μιλησει, την ρωτησα.

"Γιατι το εκανες αυτο ρε Δαφνη?"την ρωτησα.
"Ημουν απελπισμενη με αυτη την κατασταση. Θολωσα. Ο τσακωμός μεταξύ εμενα και του Γιαννη μου κόστισε πολυ. Το ξερω..δικαιολογιες, αλλα σε παρακαλω να μην το μαθει ο Γιαννης. Σε παρακαλω να προσεχετε στην Γαλλια."μου λεει βουρκομενα.
"Δεν θα του πως κατι. Αλλα μην το ξανακανεις. Την επομενη φορα, μπορεί να μην σε προλαβει κανενας. Οσι για την Γαλλια, για αυτο ηρθα. Θα ερθεις. Παμε. Ο Γιαννης ειναι χαλια και δεν θα παμε Γαλλια και εσυ να μην εισαι μαζι του. Ξερω πως δεν θα το ευχαριστηθεί. Σε παρακαλω. Εξαλου και τα κοριτσια σε περιμενουν. Σε 1 ωρα πρεπει να φυγουμε. Θα βρεθουμε όλοι σπιτι μου. Αντε ελα. Φτιαξε μια βαλιτσα. Σε περιμενω."της ειπα γλυκα.
"Καλα. Εξαλου εχει δικαιο ο Γιαννης που αντεδρασε ετσι. Μπορεις να με βοηθήσεις με την βαλιτσα. Εννοω να την κατεβασεις."μου ειπε λιγακι κομμενη.
"Ναι ρε σιγουρα. Εξαλου εχεις και το χερι σου."της ειπα. Σηκωθηκαμε απο τον καναπε και τρεξαμε στην σοφιτα, πηραμε την βαλιτσα της και εβαλε μεσα τα ρούχα της, τα καλλυντικά της, βασικα οτι χρειαζετε μια γυναικα. Την εβλεπα εβαζε, εβαζε. Μεχρι που δυσκολευτικε να κλεισει η βαλίτσα. Σε μιση ωρα ηταν ετοιμη. Πηγαμε κατω, της μετεφερα την βαλιτσα και πηγαμε περπατοντας σπιτι μου. Λιγο μακρια αλλα δεν πειραζει. Η μηχανη μου εμεινε στο παρκινγκ της. Σε 15 λεπτα ειμαστε σπιτι μου. Προτού ανοίξω την πορτα μου εδωσε μια αγκαλια και με ευχαριστησε για αλλη μια φορα.