Para Sa Kanya (Dedicated To You Trilogy)

33

I was fidgety. Hindi ko alam kung bakit hindi ako mapakali. Pakiramdam ko ay may hindi magandang mangyayari.

I tried to dial Stella dahil siya lamang ang naiisip ko kapag ganitong hindi ako mapakali. If I can keep her with me each time. If I could just only live with her in one house. Kaya lamang ay napagusapan na kasi namin ito ng mga magulang niya, not until one of us graduated college, saka lamang kami puwedeng tumira sa iisang bahay.

Nandito ako ngayon sa clinic ko sa hospital namin. But I call this place my personal space. As a biology major graduate, pinayagan ako ng board of directors ng ospital na magconduct ng pag-aaral dito sa hospital. Minsan din akong nagtetest sa laboratory ng ospital.

Kunot-noo ako habang binabasa ang tinipa kong mga salita bilang konklusyon ng aking pagaaral. Kailangan ko ito upang irepresenta sa board of directors at maging sa paaralan.

Tatlong marahang katok ang umabala sa konsentrasyon ko. Agad akong napangiti dahil iniisip kong ang asawa ko na ito. Marahil ay dinalhan niya ako ng pananghalian. Sa pagkakaalam ko ay pupunta siya sa bahay to cook with my mom. How sweet of her to visit me here.

Ngunit napawi ang malawak kong ngiti ng ibang babae ang pumasok sa aking personal space. I know her but I forgot her name and where I saw her.

"Sorry for interrupting. I just want to see you.

"You already did. You may go." Walang emosyon kong sabi sa kanya. Ngunit sa halip ay hindi siya natinag. Umikot siya sa klinika ko at pinagmasdan ang mga display sa pader. Those are portraits of my wife.

"She must be your girlfriend." Wika niya.

Hindi ko na siya pinansin pa. Hindi ko naman kailangang ipaliwanag sa kanya na asawa ko si Stella. Patuloy siyang nagikot ikot. Hinawakan niya din ang mga frames sa ibabaw ng bookshelve.

"How are your vacation? I heard patapos ka na sa internship mo?"

Hinayaan ko lamang siyang makipagusap sa hangin. I won't satisfy her eagerness to have conversation with me. Bukod, kailangan ko ding magfocus sa ginagawa kong paperworks dahil parte din ito ng internship ko.

"Kaunti na lamang at gagraduate ka na. How did you manage to be the top one all this time?"

Why is she talking to me like we are friends? I don't know her and I don't care about her.

"Sabagay... You have an inspiration now." Pagpapatuloy niya.

"I told you to leave." Walang emosyon ko muling sabi. Sadyang inalis ko ang tono ng pagkairita sa aking boses dahil lalo siyang mawiwiling manatili kapag nakita niya na naapektuhan niya ako.

"I know her. She is Stella Valencia. Former student sa university natin."

That really caught me. May bahid kasi ng pait sa kanyang paraan ng pagsasalita.

"BS Architecture student. Average."

She must have investigated her or asked around the campus about my wife.

"Why would the top one of the school like an averag like her? She is not gorgeous. Yes, she's pretty. But what's too special with her?"

"Why do you care?" May inis na tanong ko sa kanya ngunit hindi ko pa din siya tinatapunan ng tingin.

"Are you in love with her?"

"Not your concern." I answer plainly.

"Damn it! Answer me!" She said as she thrown a frame on the wall.

It was then I was able to give her a look. I glared at her as I stood up. I looked to the frame. My wife's picture is in there. The glass is already shattered. I picked my wife's picture and clean it with my hands.

"Is she your girlfriend?!" She shouted at me.

I took three big steps and faced her.

"Gaddamn it! She's my wife!" Sigaw ko sa pagmumukha niya. Anong karapatan niya para basagin ang frame ng asawa ko at sigaw sigawan ako?!, "You know what, miss? You should go! You should fucking go before I strangle your neck!"

"I swear to God, ikakalat ko ito sa campus!"

"Go on! Madami na din ang may alam. Legal wedding ang kasal namin! Ano bang ipinuputok ng butsi mo?!"

"I love you, Acneil..."

"I don't give a damn! Go out!"

I thought she'll walk away but instead, hinila niya ako sa batok at hinalikan. Nagulat ako sa ginawa niya kaya hindi ako agad nakagalaw. Kinuha niya ang kamay ko at inihawak iyon sa kanyang dibdib. Pinipilit kong ibitaw ang kamay ko at ilayo ang mukha ko ngunit mahigpit ang pagkakahawak niya sa akin. Grabe ang lakas niya para sa isang babae.

At sa hindi inaasahang pagkakataon, nakita kong dumating ang asawa ko. Nailaglag niya ang kanyang hawak, napaawang ang bibig niya at naitakip niya sa kanyang bibig ang kamay. Hindi nakatakas sa aking paningin ang luhang pumatak mula sa kanyang mata. Buong lakas kong itinulak ang babaeng nakaangkla sa akin. Agad ko siyang hinarap. Binigyan ko siya ng isang sampal at saka nagsalita.

"You just ruined my life, bitch!"

At saka ay iniwan ko siyang nakatulala. Pinulot ko ang nalaglag na papel na hawak ni Stella kanina. Hindi ko na ito tiningnan at pinagkaabalahan kong hanapin siya sa loob ng ospital. Tinawagan ko ang mga magulang ko ng hindi ko siya makita. Pilit nila akong hinihingan ng paliwanag kung bakit nawawala si Stella ngunit hindi ko masabi sa kanila, ganoon din kay Mark na siyang tinawagam ko matapos kong makausap ang mga magulang ko.

"Neil, tatawagan kita mamaya. Nandito na si Stella. Huwag ka munang pumunta dito. Ako munang kakausap sa kanya. Mamaya na tayo mag-usap."

Buong magdamag akong nakapark sa harap ng bahay nila Stella. Doon na din ako nakatulog. Maliwanag na ng magising ako. Agad akong kumatok sa bahay nila Mark ngunit wala sila.

Wala akong choice. Inakyat ko ang balkonahe ng kwarto ni Stella. Baka sakaling andoon siya at pinagtataguan lamang ako.

Doon sa ibabaw ng mesa, nakita ko ang isang puting envelop. Nakita ko ang pangalan ko sa ibabaw nito. Dinampot ko ito at nagmadaling bumaba ng balkonahe. Pumasok ako sa kotse at kinuha ko ang napulot ko kahapon sa klinika ko.

Ultrasound and mammography result. Positive parehas.

Nakuyom ko ang aking kamao at buong lakas loob kong binuksan ang envelop na nakuha ko sa kwarto ng aking asawa.