Kaybolan Krallık

Cosıp...

Cosıp, Berilla'ya yüzüğü çıkartmasını söyledi."Yüzüğü tekrar taktığında geri geleceğim"dedi ve kayboldu. Saat epey ilerlemişe benziyordu. Berilla koşar adımlarla evine yöneldi.

Eve vardığında annesi merakla kapıda bekliyordu. Berilla'yı görünce ona doğru koştu ve sarıldı. "Ah kızım.. Ne olur bir daha şu ormana gitme. Öldüreceksin beni meraktan." Berilla, annesinden özür diledi. Berilla da korkmuştu. Yaşadığı, gördüğü şeylerin gerçek mi hayal mi olduğunu ayıramıyordu.

Masaya oturdular. Annesi Berilla'nın en sevdiği yemekleri yapmıştı. Berilla yemekleri yemekte zorlanıyordu. Annesine içinde olanları anlatmak istiyordu ancak bunu yapamazdı. Eğer bir krallığı kurtarması gerekiyorsa bu tehlikeli ve gizemli şeylerdi. Berilla gizemi severdi ancak ailesi buna asla izin vermezdi. Annesi Berilla'nın yemek yemediğini görünce endişenlendi ve "Kızım, hasta mısın yoksa. Neden yemeğini yemiyorsun." Berilla hayır şeklinde başını salladı ve "Hayır anneciğim. Sadece biraz yorgunum." dedi. Çünkü nedeni söylememesi gerekirdi. Bu onun bir sırrı idi. Ama Berilla kendine güvenemiyordu. Çünkü bu büyük bir işti.

Ailesinden izin alarak odasına çıktı. Kapıyı yavaşça kilitledi. Yüzüğü cebinden çıkarttı ve onu incelemeye başladı. Yüzük oldukça parlaktı. İlk günkü güzelliği eminim güneşten bile parlaktı diye düşündü Berilla. Yüzüğü yavaşça parmağına taktı ve Cosıp'ın gelişini izledi. Cosıp'a eliyle sessiz ol işareti yaptıktan sonra neler yapabileceğini sordu. "Koskaca krallık. Yıllar önce olmuş bir büyü. Bunu çözmek çok büyük bir iş. Ben bunun için fazla küçüğüm"

Cosıp küçük kıza tatlı tatlı gülümsedi. "Yüzük birini seçmiş ise bunu değiştirmek mümkün değil. O seni seçti. Küçük ya da büyük farketmez. Yüreğin büyük olsun yeter." Cosıp öyle içten öyle sıcacık gülüyordu ki Berilla da ona karşılık gülümsedi.

Zordu. Bunu Cosıp da biliyordu. Ancak yüzüğü bulan kişinin büyüyü bozacak olduğuna inanıyordu. "Umarım büyüyü bozabilirsin küçük kız. Hayatımız senin elinde." diye düşündü Cosıp içinden kıza masumca bakarken.