Iskra

Rozdział 25

     Gorlist wyraźnie nie mógł oprzeć się pokusie, aby ciut mocno ściskać rękę Io, za to on nie mógł się skupić na odgrywaniu ofiary. Aktorstwo z pewnością nie było jego talentem. Zbliżali się już do obozu, Io czuł potrzebę odgarnięcia włosów z twarzy, ale Gorlist nie puścił jego ręki, nawet gdy o to prosił.

      Io westchnął, po za tym sznury na dłoniach były mocno ściśnięte. Chłopcy obawiali się, że nie poradzi sobie z ich rozcięciem, ale zapewnił ich, żeby się nie martwili.

- Coś nie tak, Io? - zapytał Ramirus.

- Włosy spadają mi na oczy - poskarżył się.

      Ramirus schylił się lekko i założył mu przeszkadzające kosmyki za uszy. Posłał przy tym miły uśmiech w jego stronę, na co Gorlist prychnął.

- Zwrócisz na nas uwagę.

- Nie przesadzaj, Gorlist... - odezwał się Io.

- Pozwoliłem ci mówić do mnie na ty?

- Panie Gorlist - poprawił się Io, chociaż ta uwagą nieco go rozbawiła.

- Io, powinieneś już, przestać tak się uśmiechać i przybrać minę przestraszonego psa - Ramirus jak zwykle odezwał się do niego, uśmiechając się przy tym.

      Przeszli przez granicę obozu, zarówno Ramirus i Gorlist mieli na sobie zbroje, które ukradli wcześniej dwójce żołnierzy w mieście, po wcześniejszym uderzeniu w głowę.

   Io rozglądał się po obozie, prawie natychmiast podbiegło do nich kilku strażników, wyraźnie zainteresowanych jego osobą.

- Jakim cudem znaleźliście tu przeklętą?!

- Z taką twarzyczką i włosami będzie warta za granicą tysiące złota - powiedział jeden z mężczyzn, łapiąc Io za włosy i niebezpiecznie się zbliżając.

     Gorlist mocnym szarpnięciem przyciągnął Io do siebie, mierząc mężczyznę surowym wzrokiem.

- Nie kładź swoich brudnych łap na tak cennym towarze.

- Jeśli się nie mylę, transport niewolników ma się odbyć... - Tu Ramirus specjalnie urwał, patrząc na strażników.

- Dzisiaj wieczorem - odpowiedział jeden, jakby mimowolnie.

      Gdy tylko to usłyszał, ruszył przed siebie, a za nim Gorlist, targając przy tym Io. Doszli do budynku, za którym stały wozy z ludźmi. Io poczuł, że jego ciało powoli emanuje coraz więcej ciepła kiedy zobaczył te wszystkie kobiety i dzieci w środku. Zacisnął mocniej dłonie w pięści, najchętniej przepaliłby te wszystkie kraty, pozwalając im uciec.

- Nie czas na to - odezwał się cicho Ramirus, jakby czytał mu w myślach. 

     Io skinął delikatnie głową, po czym został wepchnięty do jednego z wozów. Upadł koło jakiejś dziewczynki, lecz jej matka szybko chwyciła ją i odciągnęła od niego. Zobaczył jak ludzie odsuwają się na tyle ile mogą, ściskając się w ciasnym wozie. Wciąż wierzyli w przekleństwo czerwonych włosów. Jednak Io nie miał tego za złe, on naprawdę był przeklęty. Spojrzał jeszcze na Ramirusa i skinął delikatnie głową, odpowiedział tym samym i odeszli. Musieli przygotować się na dalszą część planu.

- Przepraszam...

     Na dźwięk wydobywający się z ust Io, jakaś kobieta pisnęła cicho.

- Czy na terenie obozu, widzieliście śliczną dziewczynę o złotych lokach?

      Nikt się nie odezwał, dopiero po chwili podniosła się jakaś mała dziewczynka. Najwidoczniej była zupełnie sama, bo nikt nie powstrzymał jej od podejścia do Io.