The Royal Twin

--- VIII ---

p.o.v Vanora

'Je gaat het me vertellen' vraagt Kermichil aan me.

Tegen beter weten in zeg ik: 'Ja, Het zijn een jongen en een meisje.'

'Gefeliciteerd Vanora' zegt hij met een grijns, 'een zoon en  een dochter.'  

Hij kijkt eens naar mijn buik. 'Had je nog last van de bijtwonden?'

'Ehm... niet echt. Je ziet ze alleen wel.'

'Dat is ook wel logisch. Mag ik ze zien?'

'Waarom wil je ze zien?'

'Ik wil zien of ze goed geheeld zijn. Dat neem ik mezelf kwalijk als dat niet zo is.'

Ik knik langzaam en pak de onderkant van mijn shirt beet. Hij kan mij toch niets meer doen aangezien ik nu toch een vampier ben. En de tweeling zal hij niets doen want dat heeft hij beloofd aan me.

Maar op dat moment horen we de voordeur. Kermichil zucht diep en staat op. 'Laire' vraagt hij dreigend, 'kom hier.'

Laire komt de kamer inlopen. 'Uwe hoogheden' zegt ze met een reverence.

'Is het gelukt' vraagt hij.

'Ja Sire, maar de koning was even niet in het paleis. Hij is zelf opzoek gegaan samen met uw vader, zijn schoonvader en de twee bodyguards. Uw vader, zijn schoonvader en één van de bodyguards kwamen eerder terug dan de koning en de andere bodyguard.'

'Mijn neef zit niet meer opgesloten?!'

'Nee Sire, Lileas kalmeerde hem.'

Hij heft zijn hand. Meteen duikt ze ineen en ik pak snel zijn hand. 'Niet doen' zeg ik, 'alsjeblieft.'

Hij kijkt me zijdelings aan. 'Doe haar geen pijn, zij kan hier toch ook niets aan doen?'

Hij trekt zich los en loopt weg. 'Alles goed' vraag ik aan Laire.

'Waarom geeft u om mij, uwe majesteit? Ik heb...'

Ze slaat haar ogen neer, 'ik heb u verraden.'

'Het geeft niet, je bent verslaafd. En ik geef je nog een kans, maar doe iets zodat Mac weet waar ik ben.'

'Maar als Ker-'

'Hij zal er niet achter komen.'

Kermichil komt binnen en duwt een briefje in haar handen. 'Geen gif voor vandaag' zegt hij, 'leg dit op de troon.'

'Ja uwe hoogheid.'

Ze maakt een reverence en gaat weer weg. Kermichil kijkt naar mij. 'Kleed je om, ik haal een kussen voor je.'

Hij loopt weg. Ik sta op en kleed me snel om. Daarna ga ik onder de dekens zitten. Kermichil komt de kamer inlopen. Hij geeft me een kussen. 'Goede nacht Vanora' zegt hij, 'ik maak je morgenochtend rond half negen wakker of zo. Dan breng ik ook ontbijt met me mee.'

Ik knik zachtjes en ga liggen. Ik leg het kussen onder mijn buik en kijk toe hoe Kermichil mijn kamer uitloopt, mijn deur sluit en die op  slot doet. Dat verwacht ik ook wel. Hij wil absoluut niet dat ik weg kan lopen!

Ik kijk door mijn raam naar de heldere avondlucht. Ik mis Macaulay nu al. Hoe lang gaat Kermichil me hier in vredesnaam houden?!