The Royal Twin

--- XII ---

p.o.v Vanora

'Je kan me niet verslaafd maken' roep ik uit.

Ik spring op, 'dat kan gewoon niet! Ik ben nu een vampier!'

'Dat betekent nog niet dat het niet meer kan. Een klein beetje gif is al genoeg.'

Ik begin met rennen naar het bos. Maar natuurlijk komt hij achter me aan en is hij vele malen sneller. Hij vangt me door zijn armen om me heen te slaan en daarna wil mijn lichaam niet meer naar me luisteren! 'Hier jij' sist Kermichil in mijn oor, 'jij gaat nergens heen!'

Toch probeer ik los te komen. En op één of andere manier werkt mijn lichaam weer een beetje mee maar toch kan hij me terug meenemen naar mijn huis. Snel maakt hij mijn enkel weer vast. Ik kruip op het bed en duik in elkaar. 'Laat me met rust' murmel ik.

'Prima' zeg hij, 'ik laat je wel even nadenken.'

Hij staat op en loopt weg. Ik wrijf over de beet heen. Hij beet me weer! En weer voel ik me in de war, net als toen. Heeft hij me echt weer verslaafd gemaakt?

Ik trek mijn been naar me toe en probeer de keten los te krijgen. Wanneer het niet lukt sla ik mijn handen voor mijn ogen en begin met huilen. Dit wil ik helemaal niet! Echt totaal niet!

Opeens legt iemand zijn hand op mijn hoofd. Ik kijk geschrokken op. Kermichil zit op de rand. 'Wat is er Vanora' vraagt hij.

'Ik... ik... waarom deed je dat?!'

'Je vertrouwd me niet, je hoeft niet bang te zijn voor me. Als je verslaafd bent aan het gif dan ontspan je je meer in mijn buurt. Juist in mijn buurt.'

Hij wrijft zachtjes over mijn wang. 'Geen zorgen Vanora' zegt hij, 'ik doe je niets. Je zult alleen wel minimaal één keer per dag met me moeten knuffelen om je goed te voelen.'

Ik bijt op mijn lip. Hij gaat met zijn duim over mijn lip zodat ik loslaat. 'Dat bijten op je lip is niet goed Vanora' zegt hij, 'straks neemt de tweeling het over.'

Hij legt zijn hand op mijn buik. Het liefste wil ik zijn hand wegslaan maar ik doe het niet. Iets stopt me! Waarom luistert mijn lichaam niet meer naar me?!

Hij veegt met zijn andere hand de verloren tranen weg. 'Ik wil je niet zien huilen Vanora' zegt hij, 'alsjeblieft. Stop met huilen. Het gif kan geen schade aanrichten. Je wil alleen mijn aanraking voelen. Alleen jij, niet de tweeling.'

Ik knik zachtjes en trek mezelf los. 'Ik zal je laten rusten nu' zegt hij, 'probeer wat te slapen. Dat is zowel goed voor jou als voor de tweeling.'

Ik knik zachtjes en ga op mijn zij liggen. Kermichil staat op en loopt weg. Hij sluit de deur achter zich. Snel leg ik weer het kussen onder mijn buik.

Ik wist niet dat hij me nog steeds verslaafd kon maken met zijn gif! Waarom kon dat nog? Waarom heeft niemand me daarvoor gewaarschuwd?! Ik krijg hoofdpijn van al dat gepieker. Ik val langzaam aan in een onrustige slaap.