Secret || Jenlisa

0.8

   Yüzümde hissettiğim baskı ile yerinde kıpırdandım. Elimi başıma götürdüğümde yorganı kafama kadar çekmiş olduğumu ve bu yüzden sucuk gibi terlediğimi fark ettim.

    Uyku sersemi bir halde yatakta tepinerek yorganı üzerimden attım.

    Tekrar uykuya dalmadan önce yastığımın yüzüme temas eden kısmı ısındığı için diğer tarafını çevirmek istedim ancak beceremedim.

Sanki birisi yastığımı yatağa bağlamış gibi yerinden kımıldamıyordu. Sinirle gözlerimi araladığımda karanlıktan ötürü geçici bir körlük yaşadım.

Odada tek bir ışık yoktu. Ama yatmadan önce -her gece yaptığım gibi- gece lambasını açtığıma emindim. Üstelik sokak lambasından odaya süzülen sarı ışıkta yanmıyordu.

 Karanlıkta kalmaktan nefret ettiğim için telefonumun ışığını açmaya çalıştım . Komidinin üzerine koyduğum telefonum her nasılsa yere düşmüş üstüne bir de ekranı çatlamıştı. Anneme yeni bir telefon için uzun uzun yalvarmam gerekecekti.

  

Şu an için buna endişelenmekten vazgeçtim ve yatağıma geri döndüm ancak gördüklerimin şoku ile elimden düşen telefon tekrar parke zeminle buluştu ve odadaki tek ışık kaynağı olan flaş lambası söndü.

   Dün gece yatmadan kirli nevresim takımını temiz olan başka bir takımla değiştirmiştim . Ama   az önce baktığımda hayatım boyunca bir kere bile kullanmadığım siyah bir örtü yatağımın üzerinde serili duruyordu . Daha ben ne olduğunu anlayamadan oda tekrar karanlığa bürünmüştü.

  

Sakin kalmaya ve mantıklı düşünmeye çalışırken pencerenin yakınında belli belirsiz bir silüet görememle çığlığı bastım.

   Bir kaç kez tökezledikten sonra nihayet odadan çıktım , koşarak merdivenlerden indim.

   Arkamdan herhangi bir ses gelmeyince yönümü mutfağa çevirdim ve çekmeceden -annemin et doğramak için kullandıklarından- büyük  bir bıçağı elime aldım.

   Sırtımı buzdolabına yaslayıp merdivenlere doğru bakarken nefes nefeseydim. Bir kaç dakika öylece biri(?) nin merdivenlerden inmesini bekledim. Ardından kimsenin gelmediğini görmüş , sakinleşip polisi aramayı akıl edebilmiştim. 

   Gözlerim karanlığa iyice alıştığından etrafı daha rahat görüyordum .

    Nefesimi düzene sokabilmeyi kısmen başarmıştım ki aklıma bir süredir unuttuğum bir şey geldi.

   ANNEM.

   Attığım çığlığı , koşuşturma seslerimi duymayacak kadar derin bir uykusu vardı ve ben onu yukarıda o kişi ile resmen  baş başa bırakmıştım.

   Bıçağı sımsıkı kavrayarak merdivenlerden yukarı , annemin odasına doğru koştum.

   Onu unutma aptallığını gösterdiğim için kendi kendime kızarken zarar görmemiş olması için dua ediyordum.

   Odasının önüne geldiğimde bir an için durdum.

    Sağ elimle bıçağı parmak boğumlarım bembeyaz olacak kadar sıkı kavradım , sol elimi kalbimin üzerine koyup sakinleşmeye çalıştıktan sonra kapı kulpunu tutup çevirdim.

    Tıpkı benim odam gibi annemin odası da kapkaranlıktı. Gözlerim bu duruma alışmış olsa yatağın içindeki annemi doğru dürüst göremiyordum.