ျမတ္နိုးရပါေသာ " ငယ္ "
မေန႔က က်ြန္ေတာ့္လုပ္ရပ္ေတြေႀကာင့္ စ်ာန္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမည္ထင္သည္။
အမွန္ေတာ့ … သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္းအတင္းေခၚေနတာသည္မို႕ လိုက္သြားရသည္ကတစ္ေႀကာင္း…
ေက်ာင္းျပီးသည္နွင့္ မေတြ႔ျဖစ္ဖို႕မ်ားသည္ကတစ္ေႀကာင္းမို႔ လိုက္သြားခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္။
စ်ာန္နဲ႕က် အိမ္ခ်င္းကပ္ရပ္ျဖစ္ေနတာပဲ ဘယ္ခ်ိန္တူတူသြားသြားရနိုင္သည္ေလ…။
အင္း …… ဒီေန႔ေတာ့ သူ႕ကို အျပင္သြားလည္ဖို႕ေခၚရဦးမွာပဲ …။
သူလည္း က်ြန္ေတာ္စာေမးပြဲေနစဥ္အတြင္း အပင္ပန္းခံခဲ႔ရရွာတာကိူး… ျပီး အရင္ကသူ႕ကိုေရွာင္ခဲ႕မိတာေတြကိုအားနာမိသည့္အတြက္ ဒီေန႔တစ္ရက္ေတာ့ အခ်ိန္ေပးသင့္သည္ထင္သည္။
စ်ာန္႕အိမ္ထဲလည္းအေရာက္ အကဲခတ္ႀကည့္မိေတာ့ စ်ာန္႔ကိုမေတြ႔။မီးဖိုေခ်ာင္ထဲကေန ထြက္လာေသာ စ်ာန္႕အေမကိုေတြ႕ေတာ့မွ
"စ်ာန္ရွိလား အန္တီ"
"ေႀသာ္ ဇြဲ … သားကသူ႕အခန္းထဲမွာ ဒါနဲ႔ စာေမးပြဲေျဖနိုင္တယ္မလား? သားဇြဲလည္း အန္တီတို႕ဆီမလာတာေတာင္ႀကာျပီေနာ္"
"ဟုတ္ ေျဖနိုင္ပါတယ္ … မလာျဖစ္တာက စာေမးပြဲေႀကာင့္မလို႕ပါ ဒါဆို စ်ာန္႔ဆီသြားလိုက္ဦးမယ္ေနာ္"
"ေကာင္းျပီ ေကာင္းျပီ "
အေပၚထပ္တက္သြားျပီး စ်ာန္႕အခန္းေရွ႕အေရာက္
တံခါးကိုခပ္ဖြဖြေလးေခါက္လိုက္သည္။
ျပန္ထူးသံမႀကားသည္မို႕ တြန္းဖြင့္ကာဝင္သြားမိေတာ့ Earphone ေလးနားမွာတပ္ကာ Pajama ေလးနဲ႕ကုတင္ထက္ လဲေလ်ာင္းေနေသာ စ်ာန္…။
က်ြန္ေတာ္သူ႔ဆီလာတာ မနက္၉နာရီထိုးေနျပီ အခုခ်ိန္ထိမထေသးတာလား? က်ြန္ေတာ္စာေမးပြဲေျဖတဲ႔ေန႕ေတြတုန္းက ၇နာရီဆိုအိမ္ေရာက္ေရာက္လာတတ္တဲ႔သူကေလ…။
အေတြးမွာ စ်ာန္႕ကိုေတာ္ေတာ္အားနာမိသည္။ စ်ာန္အအိပ္မက္တာ က်ြန္ေတာ္သာအသိဆံုး မနက္၇နာရီ က်ြန္ေတာ့္အိမ္ကိုအခ်ိန္မွန္မွန္ေရာက္လာဖို႕ သူဘယ္ေလာက္ေတာင္ အိပ္ေရးပ်က္ခံခဲ႔ရမလဲေနာ္…။
စ်ာန္႕ေဘးနားက လြတ္ေနတဲ့ေနရာမွာတင္ပါးလႊဲထိုင္ရင္း ခပ္ဖြဖြေလးႏႈိးလိုက္မိသည္။
အားနာေပမယ့္ မႏႈိးလို႔လည္းမရ
ေလ်ွာက္လည္ဖို႔ဆိုဒီခ်ိန္ေလာက္အိမ္ကထြက္မွအဆင္ေျပတာမဟုတ္လား? ေန႔လယ္ဘက္ေရာက္ရင္ ေႏြေခါင္ေခါင္ႀကီး ပူေနရတဲ႔ထဲ စ်ာန္အပူေတြရွပ္ကုန္ဦးမွာ …။
