ျမတ္နိုးရပါေသာ " ငယ္ "
မနက္ျဖန္မနက္ ကိုဇြဲတို႔နွင့္အတူ ေခ်ာင္းသာကိုခရီးထြက္ရေတာ့မည္မို႕ ဒီေန႔ဆိုင္ေစာေစာပိတ္ကာ Luggage ထဲသို႔ အဝတ္အစားမ်ားထည့္ေနမိသည္။
ဒီခရီးကိုထြက္ဖို႔ က်ြန္ေတာ့္ဘက္ကစေျပာခဲ႔ေပမယ့္လည္း ေပ်ာ္ရႊင္မွာမဟုတ္ဟု ေသခ်ာေပါက္ေျပာရဲသည္။
အေႀကာင္းက … ဒီခရီးထဲ သူမ ပါေနခဲ႔လို႔ေလ…။
သက္ျပင္းေမာတစ္ခုုကိုခ်ရင္း … မွန္တင္ခံုေရွ႕က လိုအပ္တဲ႔ Skin care ေတြေကာက္ထည့္ေနလိုက္မိသည္။
Knock Knock
အခန္းတံခါးေခါက္သံနွင့္အတူ
" စ်ာန္ !! "
လွည့္ႀကည့္မိလိုက္ေတာ့ ကိုဇြဲ။
သူ႕မ်က္ဝန္းထက္မွာ မ်က္ရည္တို႔ကပါတြဲခိုေနသည္။
ဘာမ်ားျဖစ္လာတာလဲ ကိုဇြဲရာ …။
" ဘာျဖစ္လို႕လဲ ကိုဇြဲ ? ဘာ - ဘာလို႕မ်ားငိုလာတာလဲ ? က်ြန္ေတာ့္ကိုေျပာ "
က်ြန္ေတာ့္နားေရာက္လာကာ
" စ်ာန္ … "
"ဘာျဖစ္လာတာလဲဗ်ာ ! က်ြန္ေတာ္စိတ္ပူလြန္းလို႔ ေသေတာ့မယ္ ျမန္ျမန္ေျပာ "
"မဒီ …မဒီ့မွာ အသည္းေသြးျပန္ေႀကာပိတ္ေရာဂါျဖစ္ေနတယ္ စ်ာန္ … သူအခုေဆးရုံမွာ …။ အဲ႕ဒါအသည္းအစားထိုးရမယ္တဲ႔စ်ာန္ … တစ္လအတြင္းအလွဴရွင္ မရွိရင္ ကိုယ္ … မဒီ့ကို ဆံုးရွဳံးရေတာ့မယ္ စ်ာန္ … ကိုယ္ - ကိုယ္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲကြာ "
မ်က္ရည္မ်ားစြာက်ဆင္းစြာေျပာလာေသာ အဓိကအေႀကာင္းအရင္းက သူမေႀကာင့္တဲ႔လား?
ငယ္ငယ္ကေန ဒီအသက္ရြယ္ေရာက္တဲ႔ထိ က်ြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ ကိုဇြဲ မ်က္ရည္က်တာ ဘယ္ေတာ့မွမျမင္ဖူးခဲ႔။
ုခုလို … ခုလို က်ြန္ေတာ့္ေရွ႕ ကေလးတစ္ေယာက္ငိုေနသလို ေအာ္ဟစ္ငိုေႀကြးေနတာ သူမေႀကာင့္တဲ႕လား?
တခါတေလ အခ်စ္က နာက်င္မႈကိုေစစားသည္။
နာနာက်င္က်င္တခ်က္ျပံဳးကာ သူ႔ကိုေထြးေပြ႕လိုက္ျပီး
"အလွဴရွင္ေတြ႕မွာပါ ကိုဇြဲရာ … စိတ္မပူပါနဲ႕ က်ြန္ေတာ္လည္းဝိုငိးရွာေပးပါ့မယ္ "
