ျမတ္နိုးရပါေသာ " ငယ္ "
ေအးစိမ့္စိမ့္ေလေျပနုတို႔က က်ြန္ေတာ့္မ်က္နွာျပင္သို႕ သက္ညင္းစြာ ပြတ္တိုက္ေန၏။
တဝုန္းဝုန္းနွင့္ ပင္လယ္ေရလႈိင္းတို႕ကလည္း ကမ္းေျခနွင့္ အခ်ိန္အဆမွန္စြာ ရုိက္ခတ္ေန၏။
မဟူရာ မိုးေကာင္းကင္ကလည္း အေဖာ္ျဖစ္သူ လဝန္း, ႀကယ္တာရာအစံုတို႔နွင့္အတူ ည၏အလွကို အသက္ဝင္ေနေစ၏။
ညည့္ငွက္တို႔နွင့္အတူ ပုရစ္ , ပုစဥ္းရင္ကြဲတို႕၏ ေအာ္ျမည္သံတို႕က ညကိုပိုမိုအသက္ဝင္ေစသေယာင္။
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ သာယာဖြယ္ေကာင္းလိုက္တဲ႔ ညဥ့္ဦးယံပါလိမ့္ …။
သို႕ေသာ္ …… အဘယ့္ေႀကာင့္ က်ြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္စြာ တစံုတေယာက္ေသာသူအား လြမ္းဆြတ္ေနရပါသနည္း …။
…………………… ⭐⭐⭐ ……………………
သူ က်ြန္ေတာ့္အေရွ႕က ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ႔သည္မွာ ယခုဆို ၂လတိတိပင္ ႀကာျမင့္ေနေလျပီ။
ရန္ကုန္မွာပဲ မမဒီနဲ႕ လက္ထပ္လိုက္ျပီလား ဆိုတဲ႔အေတြးမ်ိဳးက က်ြန္ေတာ့္စိတ္ကို အခ်ိန္တိုင္းသတ္တယ္။
မားကေတာ့ က်ြန္ေတာ့္လုပ္ရပ္ေတြကို အျပစ္မျမင္ပဲ အိမ္ျပန္လာဖို႕ေခၚခဲ႔ေပမယ့္ က်ြန္ေတာ့္ကို စိတ္အႀကီးအက်ယ္ဆိုးေနတဲ႔ ပါးေႀကာင့္ ရန္ကုန္ေျမကို ေျခပင္မခ်ခဲ႔ေတာ့…။
သူနဲ႕ အမွတ္တရေတြမ်ားစြာရွိခဲ႔တဲ႔ ဒီက်ြန္းေပၚမွာပင္ အေျခခ်ဖို႕ဆံုးျဖတ္လိုက္မိျပီ…။
ျပန္လာခဲ႔ပါမယ္ ဆိုတဲ႔ စကၠဴထက္မွ စာသားတခ်ိဳ႕ေတြက ဒီေနရာမွာပင္ က်ြန္ေတာ့္ကိုရွိေနေစဖို႔ တြန္းအားတစ္ခုျဖစ္ခဲ႔တာလည္းပါမည္။
' က်ြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကိုေစာင့္ေနတာ … ၂လတိတိ ရွိေနျပီ ကိုဇြဲ …။ေသခ်ာေပါက္ က်ြန္ေတာ့္ဆီ လာေပးမယ္မဟုတ္လား …။ '
ျဖဴစြတ္စြတ္ အေႏြးထည္ပါးပါးတစ္ထည္ဝတ္ျပီး ကမ္းစပ္နားမွာ ေဆာင့္ေႀကာင့္ထိုင္မိ၏။
ပင္လယ္ထဲမွ မီးေရာင္မွိန္ျပျပ ေလွငယ္ေလးေတြမ်ား ျမင္မိလွ်င္ သူမ်ားပါလာေလမလား အထင္ျဖင့္ တေမ်ွာ္ေမ်ွာ္ျဖင့္ စိတ္လႈပ္ရွားေနမိခဲ႔၏။
ေန႕အလင္းေရာင္ရွိေသာ ေန႔လယ္ဘက္က်ျပန္ေတာ့လည္း … အလားတူပင္။
ေစာင့္ေမ်ွာ္ျခင္းဆိုေသာ အတတ္ပညာကို သူထြက္ျပီးကတည္းက က်ြန္ေတာ္ က်ြမ္းက်င္ခဲ႔ပါျပီ……။
