ျမတ္နိုးရပါေသာ " ငယ္ "
ခပ္ေအးေအးေလစိမ္းတို႔က ဖြင့္ထားေသာ ျပတင္းတံခါးတို႕ကိုေက်ာ္လြန္ကာ အခန္းတြင္းထဲသို႕ ကူးလူးလာတယ္…
လတ္ဆတ္ေသာ ေျမသင္းရနံ႕တုိ႕ တည္ရွိတယ္…
ျငိမ့္ေညာင္းဖြယ္ေကာင္းတဲ႔ လႈိင္းလံုးအသံတို႔က နားထဲပဲ႕တင္ထပ္တယ္ …
နံေဘးမွာ ျငိမ္းခ်မ္းစြာအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ႔သူ႔ကို တစိမ့္စိမ့္ႀကည့္ရင္း က်ြန္ေတာ့္ပါးျပင္ထက္အျပံဳးတစ္ပြင့္ျဖစ္တည္တယ္…။
ယခုအခ်ိန္ သူ႔မ်က္နွာကိုတစိမ့္စိမ္႔ႀကည့္ရုံလြဲလို႕ ေနာက္ျဖစ္လာမည့္ျပႆနာတို႔အတြက္ ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ရမည္ဆိုတာကို ေတြးေတာပူပန္မေနခဲ႔ပါ…။
မပိုင္ဆိုင္ရေတာ့ဘူးလို႕ တထစ္ခ်သိလုိက္ျပီးကာမွ ရုတ္တရက္ပိုင္ဆိုင္လုိက္ရတဲ႔အသိက စႀကာဝဠာတစ္ခုလံုးကိုပိုင္ဆိုင္လိုက္ရသလို က်ြန္ေတာ့္ကို မာန္တက္ေစသည္။
အခုခ်ိန္ကစ ဘယ္ေတာ့မွမေျပာင္းလဲေတာ့မယ့္အမွန္တရားတစ္ခုက ကိုဇြဲက က်ြန္ေတာ့္အပိုင္ဆိုတာပင္…။
ေျပျပစ္ေနတဲ႔ သူ႔နဖူးထက္တိုးတိတ္စြာ အနမ္းေျခြမိေတာ့ သူ႕မ်က္ခြံတို႔လႈပ္ရွားစျပဳလာတယ္…။
" နိုးျပီလား ကိုဇြဲ ? "
က်ြန္ေတာ့္စကားံကိုသတိမမူ …။
အခန္းတြင္းကိုေလ်ွာက္ပတ္ႀကည့္ရင္း လွဲေနမွ ဝုန္းခနဲထလာသည္။
" ဒါဘယ္မွာလဲ ငယ္ေလး … ကိုယ္တို႕ Coffee ဆိုင္မွာရွိေနခဲ႔တာမဟုတ္လား ? ျပီးေတာ့ ဘာလို႕ ငယ္ေလးနဲဲ႕ကိုယ္က တစ္ကုတင္တည္း… တူတူရွိေနတာလဲ ?"
" အဲ႔ဒါ … ဟို … က်ြန္ေတာ္ ကိုဇြဲကို ခိုးေျပးလာခ႔ဲတာ "
သူ႔မ်က္ဝန္းအစံုတို႔ ျပဴးက်ယ္ဝိုင္းစက္သြားခဲ႔သည္။
" ဘာ !!!!! ဘာ … ဘာေျပာတယ္ ! ငယ္ေလး မင္း… မင္း ငါ့ကို စေနတာမလား ? "
"စေနတာမဟုတ္ဘူး ကိုဇြဲ … က်ြန္ေတာ္ တကယ္ေျပာေနတာ … "
"ဟား … မျဖစ္နိုင္တာ … အဓိပၸာယ္မွမရွိတာ …ငါက … ငါက ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ပါကြာ "
