ျမတ္နိုးရပါေသာ ... " ငယ္ "
အတန္အသင့္က်ယ္ဝန္းလွေသာတိုက္ခံအိမ္အတြင္းရွိ ဧည့္ခန္း၌ျဖစ္၏။
" ဒါေတြအကုန္လံုး မင္းေႀကာင့္ျဖစ္တာ ! "
ကိုဇြဲ၏ ေဒါသအတိလႊြမ္းေသာအသံသည္ ဧည့္ခန္းတြင္းဟိန္းထြက္လာ၏။
က်ြန္ေတာ္သည္ သူ႔ေရွ႕၌ပင္ မ်က္လႊာခ်ကာ ေခါင္းကိုငံု႔ထားဆဲ ငံု႔ထားျမဲ။
" အခုဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ ? အေဖနဲ႔အေမ့ဆီကပါ သားအျဖစ္စြန္႔လႊတ္ခံရတဲ႔အျပင္ ေဆးရုံကေနပါ ကိုယ့္က်င့္တရားေဖာက္ျပန္မႈနဲ႔ အလုပ္ထုတ္ခံလိုက္ျပီ ... ငါတည္ေဆာက္ခဲ႔ရတဲ႕သိကၡာေတြ အကုန္ေျမာင္းထဲက်ကုန္ျပီ ဒါမင္းသိရဲ႕လား !!? "
လက္ထဲ၌ ေန႔စဥ္ထုတ္သတင္းစာကိုလိပ္ကိုင္ထားရင္း သူက်ြန္ေတာ့္ကိုေျပာလာ၏။
"............ "
"အသံုးမဝင္တဲ႔အခ်စ္တစ္ခုေႀကာင့္ ... ေတာက္ !!! ငါ့အသိုင္းဝိုင္းမွာရပ္တည္နိုင္ဖို႕ လူအမ်ားလက္ခံနိုင္တဲ႔ဆရာဝန္ေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္လာဖို႕ ရင္းနွီးထားခဲ႔ရတဲ႕ အခ်ိန္္ေတြ မင္းေႀကာင့္ အကုန္ သဲထဲေရသြန္ျဖစ္ကုန္ျပီ ဘုန္းထက္စ်ာန္ ...!!"
"က်ြန္ေတာ္လည္း ဘယ္လိုမွမတတ္နိုင္ေတာ့ပဲ ... "
" မင္းကို စိတ္ကုန္တာထက္ပိုတယ္... "
"............"
က်ြန္ေတာ္ ကိုဇြဲအတြက္ ဘယိလိုမွစိတ္မေကာင္းပါေလ...။
က်ြန္ေတာ့္မဆင္မျခင္လုပ္ရပ္တစ္ခုေႀကာင့္ ကိုဇြဲအတြက္နစ္နာမႈေတြဒီေလာက္မ်ားသြားနိုင္မယ္မွန္း
အစကတည္းက စဥ္းစားခဲ႔မိသင့္တယ္...။
" ငါ့ရဲ႕ဆံုးရွဳံးခဲ႔မႈေတြအတြက္ မင္းတာဝန္ယူေပးသင့္တယ္လို႔မထင္ဘူးလား ?"
ေအးစက္စက္ေျပာလိုက္ေသာ က်ြန္ေတာ့္စကားအဆံုး ဇက္က်ိဳးမတက္ငံု႕ေနေသာ သူ အရည္လဲ႔ေနေသာ မ်က္ဝန္းတစံု က်ြန္ေတာ့္ကိုေမာ့ႀကည့္လာ၏။
" က်ြန္ေတာ္ ကိုဇြဲအေပၚကို ခြင့္မလႊတ္နိုင္တဲ႕ ျကီးမားတဲ႔အျပစ္လုပ္မိတယ္ဆိုတာ ဝန္ခံပါတယ္ ဒါ့ေႀကာင့္ က်ြန္ေတာ္ ဘာပဲျဖစ္ေနေန တာဝန္ယူေပးမွာပါ "
