The saving alpha

Hoofdstuk 9

Pov Harper.

"Ik ben Mason." Zegt de jongen die voor me staat.

Ik ben bang, verward en moe.

Allerlei soort gevoelens gaan door me heen, en toen kwam alles als een klap terug.

Hoe ik mishandeld werd thuis en door Tim.

Hoe een jongen me zijn trui gaf.

Hoe een jongen me kwam redden en met me naar een ziekenhuis liep.

Wacht.

Dit is de jongen die me heeft gered en hier heeft gebracht, ik wil hem bedanken maar ik ben zo bang dat ze me terug naar Tim brengen.

'Asjeblieft breng me niet terug naar Tim.' Zeg ik met een schorre stem en een smekende toon.

"Liefje ik breng je nooit meer naar hem, je bent veilig nu." Zegt Mason geruststellend als hij mijn hand vast neemt.

'Waar ben ik?'

"Je bent in het ziekenhuis Harper, je had veel bloed verloren toen je bij Tim was."

'Mijn ouders.' Fluister ik bang, ik wil rechtstaan en de naald uit mijn arm trekken en zo snel mogelijk terug naar huis lopen maar twee sterke armen houden me tegen.

"Harper, ik weet wat ze met je doen en je bent veilig ik laat je nooit meer in hun buurt komen. Ik beloof het je." Mompelt Mason als hij met zijn handen mijn gezicht vast neemt en een paar tranen van mijn wangen wegveegt met zijn duim.

'Waarom doe je dit Mason?' Vraag ik zacht.

"Prinses ga maar even slapen, ik weet dat je moe bent. Ik leg je morgen alles uit ik beloof het je."

'Zal je-'

"Ik zal hier zijn als je wakker wordt Harper, vanaf nu zal ik altijd bij je zijn." Zegt hij met een kleine glimlach op zijn gezicht.

'Dankje.' Mompel ik nog voordat ik in slaap val.

______

Ik wordt wakker en even was ik alle drama van de voorbije dagen vergeten maar toen ik naast me keek en ik zag een jongen die vredig ligt te slapen.

Mason.

Ik weet niet wat het was maar op één of andere manier voelde ik me veilig bij hem, ik kende hem niet eens wat voor onzin kraam ik ook uit.

Mijn ogen scande de kamer en men blik bleef rusten op een jongen die in de deurpost stond.

Ik herkende hem meteen.

Het was de jongen die me kwam halen om me naar Tim te brengen.

Paniek brak uit in mijn lichaam en tranen stonden al klaar in mijn ogen, ik moest terug naar Tim.

'Mason.' Fluisterde ik huilend toen ik aan zijn schouder trok.

Ik probeerde mijn ademhaling onder controle te houden toen de jongen langzaam dichterbij kwam.

'Nee laat me alsjeblieft met rust.' Schreeuwde ik naar de jongen.

In een seconde schoot Mason wakker en keek hij me bezorgd aan, hij keek de jongen verbaasd aan die ook in mijn kamer stond.

'Ik wil niet terug.' Zei ik snikkend.

"Prinses kalmeer je moet niet terug alles is oke." Zegt Mason als hij me in een omhelzing neemt en me stevig tegen zich aandrukt.

"Harper het is Finn maar." Fluisterde hij als hij zen hand rustgevend door mijn haren haalt.

"Harper ik neem je niet meer mee alles is oke." Zei Finn.

Ik maakte me los uit Mason's omhelzing en keek Finn aan.

"Ben je al wat beter?" Vroeg hij.

Ik knikte voorzichtig.

'Bedankt Finn.' Mompel ik.

"Je hoeft me niet-"

'Jawel Finn als je me niet op dat moment had weggehaald bij Tim was ik nu waarschijnlijk dood.' Zeg ik terwijl ik mijn hoofd neersla.

Ik wil mijn ogen sluiten maar hoor ineens een luide dierlijke grom naast me.

Wat een grom?