The saving alpha

Hoofdstuk 20.

Pov Harper.

Ik en Sem zitten nu al even op de bank als ik wat geroep van boven hoor komen.

Sem kijkt me verwonderd aan en neemt me meteen mee naar boven.

'Wat gaan we doen?' Vraag ik zacht.

"Mason is boos Harper en alleen jij kan hem kalmeren." Mompelt Sem terwijl we op de trappen lopen.

Na een paar seconden staan we voor de deur en horen we Mason en zijn vader tegen elkaar schreeuwen.

"MASON EEN MENS KAN GEEN LUNA WORDEN!"

"HET IS MIJN MATE NATUURLIJK KAN ZE DAT!"

"ZE IS WAARSCHIJNLIJK JE MATE NIET! JE VERGIST JE GEWOON!"

"ZE IS WEL MIJN MATE!"

"ZOIETS KAN JE MATE NIET ZIJN!"

De tranen vormen zich al in mijn ogen wanneer ik de vader van Mason hoor roepen.

Hij heeft gelijk dit is vast allemaal een vergissing, Mason verdient iemand die hem wel kan helpen en voor dit roedel kan zorgen.

Wanneer Sem het opmerkt dat de tranen al in mijn ogen staan trekt hij de deurklink met een harde beweging naar beneden.

De ogen van Mason zijn meteen op mij gericht.

Zijn ogen zijn bijna zwart net als de vorige keer toen hij tegen me schreeuwde.

Ik knipper met mijn ogen als hoop dat de tranen zouden verdwijnen maar inplaats daarvan wordt ik tegen de gespierde borstkas van Mason gedrukt.

Zijn armen drukken me stevig tegen hem aan, alsof hij bang is dat ik hem zou laten gaan.

'Hij heeft gelijk Mason ik ben een vergissing.' Fluister ik zacht.

"Harper lieverd, luister niet naar hem alsjeblieft. Je bent geen vergissing echt niet. Je bent juist het allermooiste wat me overkomen is. En ik weet zeker dat je dit allemaal aankan. Luister alsjeblieft niet naar hem."

Een geruststellend glimlachje vormt zich op mijn gezicht.

'Bedankt Mason.'

"Alles voor jou liefste." Zegt hij als hij een kusje op mijn voorhoofd drukt.

____

Een stilte vormt zich in de kamer waar ik, Mason en zijn ouders zijn.

Zijn moeder wou nog een normaal gesprek voeren.

Maar ik moest aanwezig zijn omdat iedereen wist dat Mason voor het minste zou beginnen schreeuwen.

"Lieverd, je vader bedoelde het niet zo." Probeert zijn moeder.

"Mam, ik laat hem niet zo over mijn mate praten." Sist Mason terug.

'Het is niet erg Mason.' Mompel ik zacht.

"Ik zei toch dat ze een mislukkeling was." Sist de vader van Mason.

Ik sla mijn ogen neer een kijk naar mijn schoenen die wel heel interssant lijken.

"GENOEG." Schreeuwt Mason kwaad.

"HARPER IS ALLES BEHALVE EEN MISLUKKELING EN IK VERBIED HET JE OM NOG MAAR ÉÉN WOOR TEGEN HAAR TE ZEGGEN OF IK VERBAN JE VAN UIT DIT ROEDEL!"

Ik schrik door Mason uitbarsting en kijk hem met grote ogen aan.

"DIT IS MIJN ROEDEL JE KAN ME HELEMAAL NIET VERBANNEN!"

"IK BEN NU DE ALPHA EN DAAR BESLIS IK OVER!"

'Mason.' Fluister ik zacht.

"Harper wat is er?"

'Ik voel me niet zo goed.' Zeg ik terwijl ik de misselijkheid voel opkomen.

"Kom ik leg je op bed." Zegt Mason bezorgd voordat hij me optilt en zo naar de kamer loopt.

____

Voorzichtig legt hij me op zijn bed en neemt hij mijn hand vast.

'Ga maar naar je ouders Mason.' Zeg ik vermoeid.

"Ik blijf bij je Harper, ga maar slapen je ziet er moe uit."

'Ik ben-'

"Ik blijf bij je lieverd ga nu maar slapen." Zegt Mason als hij een kus op mijn hoofd drukt en naast me komt liggen in bed.

Zonder besef nestel ik me in zijn armen en val ik zo in slaap.

--------------------

Sorry maar ik was wat inspiratieloos voor dit deel het spijt me als jullie het slecht vinden.

Maar bedankt voor de 21k reads en al jullie lieve reacties 💕💕