The saving alpha

Hoofdstuk 12.

Pov Harper.

Ik zit inmiddels in de auto samen met Mason.

Nadat de jongen kwam binnen stormen is hij samen met Mason naar buiten gegaan en zijn de een eind verderop gaan praten.

Ik probeerde op te staan en te luisteren waarover ze het hadden maar toen ik de deur wou open doen stond Mason er.

Volgens mij is hij boos omdat ik al een paar keer heb gevraagd wie Alpha is.

Ik ben laten we zeggen gewoon heel erg nieuwsgierig.

Mason negeert me nu volkomen en kijkt doelloos voor zich uit terwijl zijn handen stevig in het stuur zijn geklemd.

Op dit moment begin ik zelf bang van hem te worden.

Hij lijkt echt zo kwaad.

Maar wat me het meeste ergert is dat ik niet eens weet waar hij me heen brengt.

_______

Na een paar uur rijden door alleen maar bos zijn we bij een groot maar gezellig dorpje uitgekomen.

Ik kijk verwonderd rond naar alle kleine kinderen die spelen en wat volwassenen die met elkaar staan te praten, ook zie ik wat kleine winkeltjes zoals een bakker en een mini supermarkt.

Wanneer we een speelpleintje passeren en ik alle kinderen gelukkig zie vloeit er een kleine traan over mijn wang.

Ik vind het jammer dat ik als kind niet vrolijk kon buitenspelen en plezier kon maken met mijn ouders.

Hun plezier was mij mishandelen.

De auto komt tot stilstand voor een groot huis en Mason stapt uit en smijt de deur hard dicht.

Ik veeg snel nog wat tranen weg en wil ook uitstappen maar de deur wordt door Mason geopend en niet veel later wordt ik in bruid-stijl naar binnen gedragen.

Ik kijk in de ogen van Mason die strak voor zich uit staren.

Een kleine zucht ontsnapt mijn mond als ik op een bank wordt gezet en Mason meteen de kamer wil uitlopen.

'Mason?' Vraag ik met een bevende stem, ik voel dat ik elk moment in tranen kan uitbarsten.

Hij draait zich om en zijn ogen kijken recht in de mijne.

Hij komt op me aflopen met een blik in zijn ogen die ik nog nooit heb gezien.

'Sla me alsjeblieft niet.' Zeg ik snel voordat ik mijn handen beschermend over mijn hoofd sla en mijn ogen fijn knijp.

"Harper, baby ik wil je helemaal niet slaan." Zegt Mason als hij zijn armen stevig om me heen slaat en in een omhelzing neemt.

Een paar luide snikken verlaten mijn mond en vullen de kamer.

'Ik dacht dat je boos was.' Zeg ik beverig.

"Ik ben niet boos lieverd, ik ben niet boos." Fluistert hij terwijl hij een paar kusjes op mijn haar drukt.

"Het spijt me Harper ik wou je niet bang maken. En onthou dat ik je nooit zou slaan."

----------------------------

Hallo allemaal, ik heb iets besloten en dat ik namelijk dat de hoofdstukken iets korter zullen zijn, ze gaan nu rond de 400/500 woorden zijn omdat ik het echt druk heb met school en omdat ik ook bijna examens heb.

Het spijt me alvast, ik hoop dat jullie het begrijpen💕

Maar super bedankt voor de 6k!❤️