The saving alpha

Hoofdstuk 10.

Pov Harper.

Ik kijk verbaasd naast me, het leek wel alsof er hier een wild dier was.

Maar er staat geen wild dier de enige die hier staat is Mason.

'Wat was dat?' Vraag ik verbaasd.

"Wat was wat?" Vraagt Mason.

'Ik-...ik' Stamel ik verbaasd uit.

"Baby alles oke." Sust Mason me.

'Waarom noem je me baby?'

"Ik wou alleen maar-"

'Nee, laat maar het spijt me.' Zeg ik snel, ik ben bang dat Mason boos wordt.

"Nee ik moest niet-"

'Laat maar Mason.' Zeg ik met een zwakke glimlach.

"Ik zal even met de dokter gaan praten." Zegt Mason als hij zonder me nog een blik te gunnen de kamer uitloopt.

Ik voel me meteen schuldig.

Ik vraag me af hoe lang het echt zal duren voordat hij me zal terug brengen naar mijn ouders.

Meteen voel ik angst door mijn lichaam razen.

Ik dacht dat alles niet erger kon dan mijn ouders maar toen kwam Tim.

Mijn gedachten worden langzaam gek wanneer ik er over nadenk wat mijn ouders wel niet allemaal zullen doen.

Terwijl ik me zorgen maak over mijn ouders heb ik het niet door dat Mason terug de kamer is binnengekomen en tegen me begint te praten.

"Harper?" Hoor ik hem vragen als hij met zijn hand voor mijn gezicht zwaait.

'Sorry wat zei je?'

"Je mag morgen mee naar huis."

Naar huis?

Ik kan niet naar huis, laat staan dat ik naar huis wil.

'Maar...' Mompel ik zacht als tranen zich beginnen vormen.

"Hey liefje wat is er?" Vraagt Mason bezorgd.

'Ik wil niet terug.' Zeg ik nog voordat ik luid begin te snikken.

Even hoor ik niets meer totdat ik twee sterke armen me voorzichtig optillen, niet veel later heb ik mijn gezicht in Mason's shirt gedrukt en wrijven zijn handen geruststellend over mijn rug.

"Harper liefje, ik laat je nooit meer terug gaan." Zegt Mason als hij voorzichtig een kusje op mijn hoofd drukt.

'Mason, waarom laat je me niet terug gaan?' Vraag ik zacht.

Het is niet dat ik terug wil gaan maar ik ken Mason helemaal niet maar toch wil hij me helpen.

"Lieveling als je thuis bent leg ik het allemaal wel uit." Mompelt hij.

Ik voel hoe mijn ogen zich langzaam laten dichtvallen, en zo val ik in slaap in de meest beschermde armen die ik ooit heb gevoeld.

-----------------------

Super bedankt voor de 3k💕

En sorry voor het korte deel, het volgende deel zal langer en leuker zijn.