The saving alpha

Hoofdstuk 31

Pov Harper.

'Wat bedoel je?' Vraag ik verbaasd terwijl Kate de deur van de badkamer opent.

"Je hebt een paar weken geleden het proces voltooid Harper, weet je nu echt niet wat de reden kan zijn?" Zegt ze terwijl ze het haar ogen rolt.

'Maar Mason zei dat ik niet zwanger kon zijn omdat hij het hartje niet hoorde kloppen.' Mompel ik zacht terwijl ik met mijn hand over mijn buik wrijf.

"Harper geeft Mason al met zijn oor echt op je buik gelegen?"

'Nee maar-'

"Kom ik heb een test voor je gehaald, omdat je een mens bent is de baby waarschijnlijk nog niet strek genoeg en kunnen we daarom zijn hart nog niet duidelijk horen." Zegt ze terwijl ze een test in mijn handen drukt en me naar binnen duwt.

"Probeer het gewoon Harper je weet maar nooit." Zegt ze voordat naar buiten wandelt.

•

Op dit moment ben ik aan het wachten op de uitslag van de test, we zijn 10 minuten verder en Kate zit inmiddels naast me op bed.

'Ik voel me niet zo lekker Kate.' Zeg ik zacht terwijl ik probeer mijn zenuwen te kalmeren omdat dit waarschijnlijk de reden is waarom ik me niet goed voel.

"Je kan vast wel kijken de test zal vast wel klaar zijn." Zegt ze voorzichtig terwijl ze de test terug in mijn handen drukt.

Met trillende handen en met grote ogen kijk ik naar de test.

Ik ben zwanger.

Duizenden gevoelens gaan door me heen.

Met verbazing wrijf ik met mijn hand over mijn buik en een kleine glimlach neemt plaats op mijn gezicht.

"Ik ben zo blij voor jullie!" Roept Kate enthousiast.

'Bedankt.' Mompel ik.

Wat als Mason geen kindje wil?

"Ik help je wel terug naar Mason's kantoor." Zegt Kate terwijl ze behulpzaam een arm om me heen slaat.

Zonder te kloppen maakt Kate de deur open en slaat nog steviger haar arm om me heen.

"Ga maar Kate ik neem het wel over vanaf hier." Zegt Mason terwijl hij opstaat en me in zijn armen neemt.

"Het komt allemaal goed." Fluistert Kate voordat ze de kamer terug verlaat.

•

Ik lig nu al een paar uur op de bank in Mason's kantoor te piekeren over het feit dat ik het Mason niet durf te vertellen.

"Lieverd?" Hoor ik Mason voorzichtig vragen.

Ik kijk inmiddels recht in zijn ogen en de enige emotie die ik kan zien is verdriet.

"Weet je zeker dat je niet naar de dokter moet?"

'Mason kom alsjeblieft even naast me zitten.' Zeg ik terwijl ik op de lege plaats naast me klop.

'Ik moet je iets vertellen...'