Tattooed (Harry Styles fanfiction)

Chapter 14

Κεφάλαιο 14ο- Γεια, είμαι ο Harry!

Δευτέρα. Ήταν Δευτέρα. Σήμερα ξεκινούσε μια νέα σχολική μέρα. Δεν είχα καμία όρεξη.. το σκηνικό από το Σάββατο ακόμα παιζόταν στο μυαλό μου κάθε λεπτό. Τι θα έκανα όταν αντίκριζα τον Harry; Θα του μιλούσα κανονικά; Εκείνος θα μου μιλούσε; Θα με ρωτούσε πως είμαι; Άραγε θα είχε εξηγήσει στην κοκκινομάλλα τι είχε γίνει; Ωχ, εύχομαι να μην το είχαν μάθει πολλά άτομα..

Η Ashley πάρκαρε το αυτοκίνητο της στο πάρκινγκ του σχολείου και βγήκαμε έξω.
«Έχω να αλλάξω κάτι βιβλία από το ντουλάπι μου» είπε «Θα σε δω μετά» και με φίλησε στο μάγουλο.
Πρώτη ώρα είχα λογοτεχνία. Μπήκα στην τάξη δέκα λεπτά πιο νωρίς. Το στομάχι μου ανακατευόταν..
Το μάθημα άρχισε κανονικά αλλά εγώ δεν μπορούσα να παρακολουθήσω ούτε λέξη από αυτά που έλεγε ο καθηγητής. Το κεφάλι μου άρχισε να γυρίζει.. Δεν ξέρω πόση ώρα είχε που είχε ξεκινήσει το μάθημα. Σήκωσα το χέρι μου για να απευθυνθώ στον mr Brown.
«Συγγνώμη, μήπως θα μπορούσα να βγω για λίγο έξω; Δεν αισθάνομαι πολύ καλά»
«Φυσικά. Μα εσύ έχεις ασπρίσει, πέρνα από το γραφείο της διευθύντριας να σε δει» είπε και παίρνοντας την τσάντα μου βγήκα έξω. Περπάτησα προς τα έξω. Το μόνο που ήθελα ήταν λίγος καθαρός αέρας. Το προαύλιο ήταν άδειο, όλοι οι μαθητές ήταν στις τάξεις τους. Ήθελα να πάω κάπου απομονωμένα.. Περπάτησα ως το γήπεδο του ποδοσφαίρου, όταν το βλέμμα μου έπεσε στο σημείο που καθότους ο Harry εκείνη τη μέρα στη γυμναστική, όταν μιλούσα με την Rose. Αποφάσισα να πάω προς τα εκεί. Κάθισα κάτω και ακούμπησα την πλάτη μου στο δέντρο κλείνοντας τα μάτια μου. Ένιωθα ηρεμία σε αυτό το μέρος. Μπορούσα να μυρίσω το φρεσκοκουρεμένο γκαζόν και το άρωμα των φύλλων των δέντρων. Χαμογέλασα λοξά, ήξερε που καθόταν η μπούκλας...
Δεν πέρασε πολύ ώρα όταν άκουσα βήμματα προς το μέρος μου
«Κάποιος μου έκανε κατάσχεση τη θέση μου!» με κορόιδεψε ο Harry καθώς καθόταν δίπλα μου στο δέντρο.
Χαμογέλασα αχνά και ξανά έκλεισα τα μάτια.
«Είσαι χλομή» μου είπε «Είσαι καλά;»
«Απλά ένιωσα μια αδιαθεσία και βγήκα από το μάθημα. Είναι πολύ όμορφα εδώ...» είπα και κοίταξα γύρω μου «Εσύ;»
«Εγώ τι;»
«Γιατί είσαι έξω;»
Πέρασα τα μακριά δάχτυλα του μέσα από τα μαλλιά του πριν μιλήσει «Με νευρίασε ο μαλάκας ο Black και σηκώθηκα κι έφυγα» είπε σαν να βαριόταν. 
Χαμογέλασα. Πέρασαν κάποια λεπτά χωρίς να μιλήσει κανένας.
«Ευχαριστώ... για το Σάββατο» μίλησα μετά από λίγο
Γύρισε και με κοίταξε στα μάτια «Είναι η τρίτη φορά που με ευχαριστείς Valerie» το άκουσμα του ονόματος μου από τα χείλη του μου έφερε ένα είδος ανατριχίλας.
«Ίσως ένα ευχαριστώ δεν είναι αρκετό για να σε ευχαριστήσω για αυτό που έκανες. Πραγματικά, αν δεν ερχόσουν δεν θέλω να ξέρω τη συνέχεια των πραγμάτων...» έκανα μια παύση «Αλήθεια, πως βρέθηκες εκεί;»
Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα πριν απαντήσει «Εγώ.. ξες.. απλά πήγαινα στο μπάνιο και είδα την όλη φάση»
Μάλιστα.
«Όμως, γιατί τρόμαξες τόσο πολύ; Τρελάθηκα να σε ηρεμήσω μετά, έτρεμες σαν το ψάρι!» χαζογέλασε.
Σήκωσα το φρύδι μου και τον κοίταξα «Σοβαρά τώρα; Harry θα..θα με βίαζε!» αναφώνησα.
«Ναι αλλά δεν το έκανε... γιατί τόσος ντόρος;» είχε αρχίσει να με εκνευρίζει. Πως τα καταφέρνει και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα μπορεί να με βγάλει έξω από τα ρούχα μου;
«Μήπως είσαι παρθένα;» με ρώτησε έχοντας ένα ηλίθιο χαμόγελο στο πρόσωπο του
Το στόμα μου άνοιξε διάπλατα. «Ε είσαι πολύ μαλάκας! Εγώ φταίω που σου ζήτησα και ευχαριστώ!» είπα και σαν σίφουνας άρπαξα την τσάντα μου και σηκώθηκα να φύγω.
Δεν πρόλαβα να κάνω πολλά βήματα όμως και με ακολούθησε.
«Valerie, περίμενε..» με έπιασε από τον ώμο «Εντάξει συγγνώμη...» είπε. 
Τον κοίταξα νευριασμένη.
«Νομίζω ότι κάναμε λάθος αρχή.. Γεια, είμαι ο Harry!» είπε και μου έδωσε το χέρι του έχοντας το πιο εκτυφλωτικό του χαμόγελο στο πανέμορφο πρόσωπο του.
Χαχάνισα. Έκανε σαν πεντάχρονο.
«Valerie» ανταπέδωσα.
«Χάρηκα για την γνωριμία Valerie, πάμε τώρα μέσα. Την επόμενη ώρα έχουμε Θρησκευτικά» έβαλε τα χέρια στις τσέπες και προχώρησε μπροστά.
Τον ακολούθησα.
«Όμως είσαι παρθένα;» με ρώτησε
Αμέσως του πέταξα τον βιβλίο μου στο κεφάλι «Είσαι βλάκας!» είπα 
Έβγαλε ένα επιφώνημα κι έπειτα πήρε το βιβλίο από κάτω και μου το έδωσε πίσω κοιτώντας με. Περίμενε απάντηση;
«Όχι, δεν είμαι...» είπα και γέλασα καθώς πλησιάζαμε πίσω στο κτήριο.