Tattooed (Harry Styles fanfiction)

Chapter 54

Κεφάλαιο 54ο- Tattooed

Πέρασα ίσως και το χειρότερο βράδυ της ζωής μου. Μέχρι τώρα πίστευα πως κανένα δεν θα μπορούσε να ξεπεράσει εκείνο, που έμαθα πως ο Nick ήταν νεκρός.. Κι όμως, νόμιζα πως αυτό δεν θα περνούσε ποτέ. Φυσικά δεν κατάφερα να κοιμηθώ λεπτό..

Αφού τα κορίτσια ήρθαν και με μάζεψαν απ' όπου βρισκόμουν πήγαμε στο σπίτι της Rose. Για καλή μας τύχη οι γονείς της δεν μας ενόχλησαν, ούτε έκαναν περαιτέρω ερωτήσεις για την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν.. Σε όλη τη διαδρομή δεν άνοιξα το στόμα μου για να πω το παραμικρό. Κάποια στιγμή, αργότερα τη νύχτα, όταν πια δεν άντεξα άλλο ξέσπασα σε τρανταχτά κλάματα ομολογώντας στη Rose και την Ashley τι είχε συμβεί όταν πήγα στον γιατρό. Είδα τα πρόσωπα τους να χλομιάζουν και τρόμος να κυριαρχεί. Σύντομα καταλήξαμε και οι τρεις να κλαίμε χωρίς να μπορούμε να σταματήσουμε..

Πολύ αργότερα όταν είχαν αποκοιμηθεί κλαίγοντας, έμεινα να κοιτάω ανέκφραστη το ταβάνι και να σκέφτομαι πως είναι να πεθαίνεις. Θα πονέσω; Δεν θέλω να πονέσω. Θεέ μου, χρειαζόμουν τόσο πολύ τον Harry αυτή τη στιγμή. Το μόνο που ήθελα ήταν να βρεθώ στην αγκαλιά του. Κρατήθηκα στη σκέψη να τον πάρω τηλέφωνο και να τρέξω αμέσως κοντά του, από το γεγονός ότι στην τελευταία μας συνάντηση τον έδιωξα ζητώντας χρόνο κι άλλες τέτοιες μαλακίες που τώρα φάνταζαν τόσο ασήμαντες!

Σηκώθηκα προσεκτικά για να μη ξυπνήσω τα κορίτσια και κατευθύνθηκα προς το μπάνιο, κλειδώνοντας την πόρτα πίσω μου. Το πρόσωπο που αντικρινά στον καθρέφτη σίγουρα δεν ήμουν εγώ! Μάτια πρισμένα και κατά κόκκινα από το κλάμα, χείλη πρισμένα.. Ξεκίνησα να χτενίζω τα μαλλιά μου με τα δάχτυλα μου. Λάτρευα τα μαλλιά μου! Ο Nick πάντα έλεγε πως είναι το σήμα κατατεθέν μου.. Θα χρειαζόταν να τα κόψω τώρα; Θα μου έπεφταν; Δεν γνωρίζω για τις συνέπειες που έχουν τα φάρμακα αυτής της ασθένειας.. Το μόνο που ευχόμουν ήταν να μην ήταν τα ίδια με του καρκίνου.

Πανικός γέμισε το κεφάλι μου. Όχι, δεν θα ανεχόμουν να μου κόψει κανένας τα μαλλιά μου! Άρπαξα το ψαλίδι που βρήκα στο ντουλαπάκι, κάτω από τον νεροχύτη και με μια κίνηση, έκοψα την πρώτη τούφα.. Γρήγορα ένα ημικύκλιο από τρίχες δημιουργήθηκε γύρω από τα πόδια μου και η κοπέλα στον καθρέφτη με κοιτούσε σχεδόν ικανοποιημένη! Τα μαλλιά της ακουμπούσαν στους ώμους της τώρα.. Ναι, σίγουρα δεν ήμουν εγώ αυτή η κοπέλα!

Το μυαλό μου πετάρισε στην παρανοϊκή σκέψη του να μπήξω το ψαλίδι μέσα στις φλέβες μου, δίνοντας τέλος στη ζωή μου μια ώρα αρχύτερα, όμως η ιδέα του πόνου με σταμάτησε. Πάντα φοβόμουν την ιδέα του πόνου.. Πάντα πίστευα πως ο τέλειος τρόπος για να πεθάνεις είναι στον ύπνο σου, χωρίς να χρειαστεί να ταλαιπωρήσεις ούτε τον εαυτό σου, ούτε τους ανθρώπους που σ' αγαπούν. Φυσικά, μάλλον αυτό δεν θα συνέβαινε σ' εμένα!