Twisted

SH; Chapter 1

Marcus' POV

Nandito kami sa SSG room. I am the President of Genovia University. Yes, I won the title of being a President for one year until I graduated. Maraming tumulong sakin and si Wyndy ang pinakamalaking naitulong.

It's been a year since the day that Wyndy said yes to me. Marami nang nagbago at sa isang taon na yon. Nagbago ang turing sa akin ng mga Students sa GU and that is one of the reason why I had a chance to be a President in this University and I am thankful for that at kasabay ng pagbabago ng nasa paligid ko ay ang lalo ko pang minamahal si Wyndy. Ilang week nalang ay ga-graduate na kami.

Hindi pa ako kilala ng lola ni Wyndy as her boyfriend, ayaw daw muna niya dahil ayaw niyang may makialam and I respect her decision pero sa side ko, tanggap siya ng mama at papa ko. Alam kasi nilang mabuting tao si Wyndy dahil na rin sa pagtulong niya samin noong kailangan operahan si mama.

"Jasper, hindi kaba nakikinig? sabihin mo lang nang makaalis nako. marami pa akong ginagawa, hindi lang ikaw" pagtatary sa akin ni Wyndy.

kung titingnan kaming dalawa ay parang walang pinagbago dahil nagsusungit pa rin sa akin si Wyndy pero ramdam kong mahal na mahal niya ako and she never failed to amaze me, how she show her love for me.

"I am sorry, My lady. I was captivated by your face" ngingiti ngiti kong sabi.

Hindi na ako gaanong nadadala sa pagmamaldita niya and to inform you. She changed me. The way I talk to everybody. yung pagsuot ko ng mga damit, ang pagkawala ng salamin ko at ipinalit ang contact lense. She requested it, she wants me to wear it instead of glasses and because I love her. nagcontact lense ako and change for the better.

"Nako, Gutridge. Wag mo akong dinadaan sa mga ganyan mo at hindi ako natutuwa sayo." sabi niya sa akin na pigil na pigil ang pag ngiti.

Kami na kasi ang nag organize ng party para magcelebrate ng graduation day. kinabukasan pa ito ng graduation para makapag handa. Busy na ang mga student dito ng pagpapraktis ng para sa graduation namin and here we are. Maraming gawain, struggles of being president but I enjoyed it.

"You are not good at lying, you know yourself. I love you, Wifey" ngiti ko sa kanya at niyakap, niyakap niya rin ako.

Ilang araw na rin kasi siyang stress dahil sa mga gawain, idagdag mo pa ang inuutos ng lola niya para sa business nila na siya ang pinagmamanage muna habang wala ang mama niya na sumunod sa papa niya.

bumuntong hininga siya at, "I hate you but I love you more than you do" sabi niya.

Humiwalay na ako sa yakap pagkatapos niyang mahimasmasan sa pagkakabadtrip niya.

"So, I was saying maglalagay tayo ng photo booth dahil yun ang hinding hindi pwedeng mawala. We can add some activities there like arts activity. What do you think?" tanong niya.

Hindi niya ako nililingon kahit nagsasalita siya dahil may sinusulat siya sa papel pero hindi ko iniiwas ang tingin ko sa kanya. hindi niya naaan ata pansin iyon dahil busy siya.

"Don't push yourself on what you can't manage. Hindi naman na mahalagang marami as long as naieenjoy nila kahit kaunti ang mga booths o ano. Nandito nga ako eh, magtutulungan tayo. para saan pa't naging president ako diba? ako na muna dito, mag pahinga ka nalang muna." sabii ko sa kanya.

Ang laki rin ng ipinagbago ni Wyndy pero mas lalo siyang stress ngayon. Idagdag pa ang problema niya sa mga magulang niya.

"I know, I know but I won't let you to do it all alone. I can handle myself, babe. Don't worry" sabu niya sakin at binigyan ako ng pilit na ngiti.

Siya si Wyndy Leen ang Reyna ng kamalditahan. Ang inaakala nilang pasarap buhaya ay iba pala ang pinagdadaanan. Marami talagang tao sa mundo na mapanghusga.

"Just rest, Wyndy. kahit one day lang. Please?" sabi ko sa kanya ng seryoso para malaman niyang kailangan na niya talagang magpahinga.

Halata na sa mukha niya ang pagiging pagod. ilang linggo ba namang walang giawa kundi ang mag asikaso nito. sinng hindi mapapagod. marami na rin kasing ginagawa ang ibang officer kaya ang ibang mabibigat na gawain ay napunta samin.

"Okay, fine" pagsuko niya sa akin.

Tunayo naman na siya sa kinauupuan niya at humiga sa sofa. hinayaan ko na siya at ako na ang gumawa ng mga ginagawa niya para matapos na ang ibang gawain niya. Msyado na siyang maraming nagawa sa ilang linggo niyang pag aasikaso dito sa University at sa kompanya nila.

"Babe, I'll just ask some ques---" naputol ang sinasabi nang paglingon ko sa kanya ay mahimbing siya na tutulog.

Ang isang paa niya ay naka baba at ang isang kamay niya ay nakalaylay. tumayo ako at inayos ang higa niya kinumutan na rin siya. Umupo ako sa harap niya may mga ilang strands ng buhok ang nakaharang sa mukha niya kaya naman ay hinawa ko ito.

Kawawang mahal ko, pagod na pagod na. Wag kang mag alala, mahal. Konting tiis nalang, matatapos na ang college. makakapag pahinga kana. makakapagpahinga na tayo, makakapagsaya na tayo nang walang iniintindi. free from stress. Nanduto lang ako, laging tutulong sayo.

tumayo na ako at hinalikan siya sa noo bagi bumalik sa aking ginagawa. Hinayaan ko na siyang matulog nang makabawi naman siya sng tulog at makabawi ng energy.

~°~°~°~

Ashley's POV

"Ashyyyy, where's Lorilly?" tanong ni Ashton.

aba, ako pa hinanapan ng nawawalang tao alam niya namang busy ako rito. nako kung hindi lang ako busy kanina ko pa nabatukan to eh. kanina pa pabalik balik.

"Mukha ba akong hanapan ng taong nawawala?" sabi ko at tinaray siya.

binalik ko ang focus ko sa ginagawa ko at ipinagpatuloy yun pero na distract ako sa tumabi sakin. kumukulo talaga ang dugo ko sa tuwing lumalapit siya sakin.

"Oo pero mas mukha kang nagnakaw ng puso kong nagwawala dahil sayo" sabi niya sabay kindat.

Inirapan ko lang siya, buti nga at hindi na siya nagtataka kung bakit ko siya laging sinusungitan. Ang panget na at corny talaga nito kahit kailan. Okay, fiiine!! Oo na, gwapona basta naiinis ako dahil ako pa ang natipuhang pagtripan kung di ba naman kupal.

"Lumayas layas ka sa sabi ko kung ayaw mong mawala yang makinis mong mukha. Sinasabihan na kita" sabi sa kanya at tinutukan siya ng tulig ng lapis na hawak ko.

Nagulat naman siya sa ginawa ko kanya napatayo siya. Aba! dapat lang na matakot siya. kulang pa yan sa mga pang aasar niya.

"Kaya mo na ba talaga akong saktan? huhu. ang sakit, ashy. akala ko ba kaibigan tayo?" tanong niya sakin at nag aaktong nasasatan na may paghawak sa dibdib.

Tinarayan ko lang siya at hindi na pinansin. pinagpatuloy ko nalang ang ginagawa ko dahil marami pa akong gagawin para matulungan ko sina MaLeen sa ginawa nila. sa totoo nga lang ay nakakaawa na si MaLeen. Ilang ilonggo na siyang walang pahinga at puro pag aasikaso ang ginagawa niya.

----------

AN: sa pag kakatanda ko ay nung monday pa dapat ito publish pero magkaroon ng problema sa Wattppad ko kaya inayos ko dahil ayaw mag publish at sa kasamaang palad ay ilang araw pang nawalan ako ng source para makapagnet pero eto naaaaa! na publish ko naaaaa. mapaliit na birthday ko means malapit na bakasyon kapag malapit na bakasyon mapapadalas na ang pag aupdate ko ng story ko. Hope you enjoy this first chapter of second book. :)

-Nadine