STYLES | H.S

STYLES | 37

Shawn Mendes - Mercy

95 OY & 100 YORUM

|  |  |

Heaven

"Bugün gelecekler."

"Ne?"

"Konuşmuştuk."

"Unuttum." Mahcup olmuş bir şekilde ona baktığımda tek kaşını kaldırdı.

Sesini çıkarmayınca tekrardan konuştum.

"Herkese mi yapacaklar?"

"Evet."

"Neden?"

"Çalışanlarımın sağlık durumundan emin olmak istiyorum. Kendilerinin bilmedikleri bir sorunları varsa öğrenmeleri gerek."

"Ciddisiniz yani?"

"Evet, bir sorun mu var?"

"H-hayır."

Ona iğneden korktuğumu nasıl söyleyebilirdim acaba?

Bugün, şirkete kan testi yapmamız için birkaç kişi gelecekti ve Bay Styles'ın bu isteğine engel olamamıştım. Buna ne gerek vardı ki? İsteyen zaten gidip kan testi yaptırabilirdi.

Ayrıca ben bunu unutmuştum bile! Ne zaman konuşmuştuk ki?

"Şimdi gidebilirsin." Kendimi parçalayacağım düşüncelerimden sesiyle sıyrıldım.

"Tamam." dedim hareket etmeyerek.

Ben kanımı aldırmazdım. Asla. Olmazdı.

"Heaven. Çıkabilirsin."

"Heaven."

Kendime gelerek Bay Styles'a baktım. "Ofisine git."

"Ah, pekala." Topuklarımın üstünde dönerek yavaş adımlarla ofisten çıktım. Sekreterlere ilerleyip önlerinde durduğumda bana baktılar. "Yemek yemediniz öyle değil mi? Yoksa Bay Styles'dan azar işiteceğim, biliyorsunuz."

"Açız ve ben, mutfaktaki çöreklere saldırmamak için zor duruyorum."

"Ah, bir de bana sorun... Karnımda bütün organlar birbirini kemiriyor." Gözlerimi devirerek dirseklerimi Abby'nin masasına yasladım.

"Bay Styles'ın, her yıl yaptığı şey. Kontrol."

"Saçma." Abby'le aramızdaki fısıldaşmalar devam ederken kendimi rahatsız hissediyordum. Karnımın içindeki hareketlilik ve kalp atışlarımın hızlılığı sakin olmamı engelliyordu.

Normal bir gündü. Sadece küçük bir farklılığı vardı. Ofisime girip dosyalara gömülmem gerekiyordu fakat içimden çalışmak gelmiyordu.

Koluma bir iğnenin değeceğini düşünmek bütün ilgimi yok ediyordu.

Ne zaman geleceklerdi acaba?

Belimi dikleştirerek kollarımı göğsümde birleştirdim ve derin bir nefes aldım.

"Ofisime gitmem gerek ama canım çalışmak istemiyor." dedim sızlanarak Abby'e. Başını bilgisayardan kaldırıp bana baktığında alt dudağımı büktüm. Sessiz kalarak dudaklarını birbirine bastırdığında pes ettim ve adımlarımı ofisime ilerlettim.

Üstüme çöken yorgunluk ve açlığım cidden çalışmama engel oluyordu. Odaklanamıyordum. Önüme yığılan dosyalardan kurtulamıyordum.

Unutkanlığım en üst seviyedeyken kendimden şüphe duymaya başlamıştım. Parmaklarımı şakaklarıma bastırarak gözlerimi kapattım ve başımı oturduğum koltuğun başlığına yasladım.