STYLES | H.S

STYLES | 45

Martin Garrix & Dua Lipa - Scared To Be Lonely (acoustic)

| | |

Heaven

Sessizce, kapı kolunu indirdiğimde yutkunmaktan başka bir şey yapamamıştım. Kapıyı açmak için hiçbir kuvvet uygulamazken arkamdan uzanıp elini kapıya yerleştirdi. Yavaşça kapıyı aralayarak içeriye girmemizi sağladı.

Yavaş adımlarımı ofisimin içine ilerletirken arkamdan girmişti. Kapıyı kapatarak yanıma geldiğinde kalp atışlarım hızını daha da artırmıştı.

Titreyen bedenim ayakta zor dururken kulaklarıma dolan sesi de beni kötü yapıyordu.

"Başka çocuklara gözleri parlayarak bakan, onlarla iyi anlaşan biri, nasıl olur da kendi canından olan iki bebeğin canına kıymak ister?" Hiçbir şey söylemeyecektim. "Merak ediyorum. Aklından neler geçtiğini? Bunu yapabilecek kadar nasıl iğrenç birine döndün? Bunları merak ediyorum. Sen böyle değildi-"

"Değildim." Titrek bir nefes aldım. "Değiştim."

Hafifçe güldü.

"Keşke değişimin iyi yönde olsaydı."

Gözlerimi devirdim.

Cevap vermek istiyordum ama kelimeler dudaklarımdan dökülemiyordu.

"Benim şirketime gelmeye devam ediyorsan ve bebeklerimizi taşıyorsun bunun altında bir mana aramam gerekmez mi?"

"N-ne demek istyor-sun?"

"Sence?" Ellerini pantolonunun cebine sıkıştırdı ve kaşlarını kaldırdı.

"Ofisimden çık."

Omuz silkti ve dudaklarını büzdü.

"Pekala." Harfleri uzatarak arkasını döndü. Ofisimden çıktığında masama ilerledim ve çantamı karıştırmaya başladım.

Telefonumu bulduğumda annemin telefon numarasını tuşladım ve telefonu kulağıma götürdüm.

Göğsüm hızla inip kalkarken boştaki elimi göğsüme bastırdım.

"A-anne?"

| | |

Hayatımda böyle kötü hissettiğim bir an olmuş muydu acaba?

Kalbim sıkışıyordu, birden atışları hızlanıyor, daha sonra hissizleşmeye başlıyordu.

Annemi istiyordum.

Telefonda konuşmamız, ki konuşma bile sayılmazdı... Ağlamakla geçmişti.

Her şeyi bütün detaylarıyla anlatmaya çalışsam da gözyaşlarım buna izin vermemişti.

Ama, biliyordum, gelecekti.

Annem beni, böyle yalnız bırakamazdı.

Yatağımda dönerek başımı yastığa bastırdım. Saat gece yarısını çoktan geçmişti ama benim gözüme uyku girmiyordu.

Kendimi suçlu hissediyordum.

Yine de bana zorla bir şeyler yaptırmalarına katlanamıyordum. Artık tek düşüncem karnıma bir bıçak saplayıp onlardan kurtulmaktı ama psikolojik sorunlarım olduğunu düşünmelerini de istemiyordum.