STYLES | H.S

STYLES | 24

Dirseklerimi masaya yaslayarak, tırnaklarımı yemeye devam ederken Kellsey'nin söylediklerine göz devirmeye devam ediyordum.

Her şeyi boş vermiş, ruhsuz bir şekilde hayatıma devam etmeye çalışırken, insanların zorla beni yönlendirmesini dinlemek sinirlerime dokunuyordu. 

Özellikle Kellsey'nin her gün, saatlerce beni ikna etmek için uğraşması.. Beni çileden çıkarmak için bir sebepti.

Sırasıyla tırnaklarımı ısırmaya devam ediyor, diğer elimle de parmaklarımı masaya vurarak ritm oluşturmaya devam ederken gözlerimi kapatıp, söylediğini dinlemeden başımı olumlu anlamda salladım Kellsey'e.

Önemli bir şey olmadığını düşünsem de, Kellsey'nin ağzından kaçarak, bütün evi inleten sevinç çığlığı yanlış bir şeyi onayladığımı belirtiyordu.

Tırnaklarımı yemeyi keserek, parmaklarımı masanın üstünde birleştirdim ve kapatmış gözlerimi aralayarak yüzüne bakmaya başlamıştım.

"Bağırmanın nedenini öğrenebilir miyim?"

Tek kaşımı kaldırarak sorduğum soruya karşı, masanın üstünden yüzüme doğru eğildi. 

"Yarın işe gitmeyi kabul ettin!"

Yüzüme doğru bağırdığında, gözlerimi yumup, söylediğini tam olarak algılamaya çalıştım.

Ne demişti o?

Yarın şirkete gidecektim öyle mi?

Çok beklerdi.

"Ah, hayır öyle bir şey olmayacak.. Ben senin tepkini görmek için öyle bir şey yaptım ve yarında şirkete gitmeyeceğim." 

Gözlerimi açarak, dibimde duran yüzünü inceledim.

Gülümsemesi yavaş yavaş solarken, önümden çekildi ve kalçasını tezgaha yasladı. Kollarını göğsünde birleştirmiş, gözlerime bakmaya başlamıştı. Ayağını yere vurarak kendine has ritm yarattığında, tek kaşını kaldırmayı da ihmal etmemişti. 

"Evet, olacak. O şirkete gideceksin.. İtiraz kabul etmiyorum."

"Yeter Kellsey. Sana cidden söylüyorum, yeter. Bıktım anlıyor musun? Bıktım. Sen, siz, hepiniz benim yaşadığımı yaşamadığınız için çok kolaymış gibi konuşabiliyorsunuz.. Oraya gitmek, onu görmek istemiyorum. Buna katlanamam. Beni zorlama artık."

"Pekala, bu kadar sinirlenmene gerek yoktu."

Vardı.

Ben ne kadar anlatmaya çalışsam da anlamayacağını bildiğim için omuz silkerek mutfaktan çıktım ve adımlarımı odama çıkmak için merdivenlere yönlendirdim. 

Aklımda bir plan vardı ama işe yarayacağından pek emin değildim.

İyice düşünmem gerekiyordu..

Ayrıca biraz önce odama çıkacağımı söylemiştim.. Çünkü bundan kaçarak yaşayamazdım. Olanları kabullenmem ve bunu aşmam için korktuğum şeylerin üstüne gitmeliydim.. Yani en azından annem öyle söylemişti ve bende onu dinlemeyi seçmiştim..

|  |  |

Kime: Dabria

|18:21|

'İstediğim şeyi yapacaksın öyle değil mi?'

Kimden: Dabria

|18:21|

'Bu konuda gerçekten, ciddi misin?'

Dabria'a attığım mesaja hemen cevap verdiğinde planımı tekrardan aklımdan geçirdim ve parmaklarımı harflerin üzerinde hareket ettirmeye başladım.