Λεβεντογέννα Κρήτη

15

-ΤΙ;

Ψελίσε με τρεμάμενη φωνή.

Η μητέρα της την πλησίασε

-Δεν ήταν κάτι σοβαρό. Μια λιποθυμία ήταν μόνο.
Έσπευσε να πει αλλά αυτό δεν έκανε καλυτερα την κόρη της.

Η Λυδια έφυγε γρήγορα από το κράτημα της και τρέχοντας έκανε να βάλει καινουρια ρούχα για να πάει στο νοσοκομείο.

Τα δάκρυα δεν σταμάτησαν στιγμή να στολίζουν το πρόσωπο της και ένα ελαφρύ τρέμουλο συνόδευε τις άτσαλες κινήσεις της.

Η μάνα της μπήκε γρήγορα στο δωμάτιο για να δει αν είναι καλά.

Δεν ήταν. 

-Λυδια.....Λυδια στάσου παιδί μου.

Προσπάθησε να την ηρεμίσει.

-Που να σταθώ μητέρα;Πως να σταθώ που αρρώστησα τον πατέρα μου για μια ......κάτι ανούσιο τέλος πάντων.

Φώναζε και οδύρονταν αλλά όχι στην μάνα της ,Μα στον εαυτό της θεωρώντας τον τόσο εγωκεντρικό που δεν είχε σκεφτεί τις συνέπειες της προηγούμενης βραδιάς.

Και όλο αυτά για τον Στέλιο.

Για έναν αλήτη.

Για έναν που δεν ήξερε καν αν αγαπούσε

Δεν τον αγαπούσε.

Εκείνος έφταιγε που είχε περάσει τόσες μέρες χάλια.

Εκείνος έφταιγε για την παρορμητική συμπεριφορά της χθες.

Τα έριχνε όλα πάνω του. Δίκαια και άδικα και το ήξερε πως δεν ήταν αλήθεια. 

Αλλά είχε την ανάγκη να το κάνει. Να τον μισήσει για να μην αισθανθεί κάτι παραπάνω για αυτόν. 

Ένας Καλοκαιρινός έρωτας ήταν.

Κάτι που της τσιμπούσε την καρδιά.

Αλλά οι καλοκαιρινοί έρωτες πρέπει να ανθίζουν όσο κρατάνε και στο τέλος να μένουν μια ωραία ανάμνηση.

Η δίκη της ιστορία απλώς δεν άρχισε ποτά και δεν πρόκειται να αφήσει τίποτα ωραίο

Έπρεπε να το αφήσει πίσω

Να τον αφήσει πίσω.

Για ένα ήσυχο υπόλοιπο καλοκαίρι.

...........

-Ποσό χαίρομαι που σαι ξανά κοντα μου μωρό μου.

Ο Αχιλλέας κρατούσε σφιχτά το χέρι τις κόρης του ενώ εκείνη του χαϊδευε στοργικά τα μαλλια πλέον ήρεμη από το κλάμα.