Λεβεντογέννα Κρήτη

22

-Είσαι Μαλακας.

Σιωπή.

Ξεφυσημα

-Ετσι Μπραβο. Ετσι και αλλιώς δεν θα μπορούσες και να πεις κάτι.

-Μανωλιο δεν πιάστηκε ο κωλος σου σε αυτό το πεζούλι ; Άντε χάσου και  έχω βαρεθεί να βλέπω τη μάπα σου κάθε φορά που ανοίγω τα πατζουρια.

-Ααα άκου να σου πω. Άμα δεν σαρεσει η μουτσούνα μου τραβά κάτσε άλλου.  Σε τούτη την πεζούλα απαε εγώ έχω αποκτήσει πνευματικά δικαιώματα τόσο καιρο.

-ναι έμαθε και ο Μανωλάκης τα πνευματικά δικαιώματα. Αλήθεια ρε Μαλακα πως δεν εχεις ψοφολογησει ακόμα από την αϋπνία και την υγρασία;

-Παθαίνει πραμα το ερωτευμένο κοπελι ωρε ; Μια χαρά είμαι εγώ. Εσενα όμως δεν σε βλέπω στο πεζούλι που θα πρέπε να είσαι !!

-πραμα δεν θέλω να ακούσω. Εκαμα αυτό που έπρεπε να είχα κάμει από την αρχή. Αλλά με μάγεψε η άτιμη και τώρα να τα αποτελέσματα.

Ο Μανωλιός Ξεφυσιξε και γύρισε να τον κοιτάξει. Πανε μέρες που ξενυχτάνε κουβεντιάζοντας στο πεζούλι που είχε κατασκηνώσει τόσο καιρο.

Όμως δεν πήγαινε άλλο. Θα του έλεγε αυτό που έπρεπε.

-Στέλιο ξέρω ότι τη θες. Αλλά δεν βλέπω να προσπαθείς.....με την πρώτη δυσκολία έκαμες πίσω οσαν τσι κατσικες άμα θωρουν αμάξια.

Ο Στέλιος τον άγριο κοίταξε.

-Σου μοιάζω για κατσίκι για η απόσταση Αθήνα - Κρητη , Λασίθι -αη Νικόλας ;

Ο Μανωλιός κοίταξε μπροστά.

-Εγώ ένα έχω να πω. Γεννήθηκα φτωχός. Δουλεύω σαν το σκυλί , αλλά αγαπώ μια κοπέλια και τις νύχτες μου τσι χαρίζω για του λόγου της και ας είναι οι μόνες ώρες που χω να ξεκουράζομαι. Και αμα στο τέλος με αγαπήσει και μου πει ότι θέλει όσα λεφτά έχει ο πατέρας της δεν θα κοιμηθώ μέχρι να τα μαζέψω Στέλιο.

Τον κοίταξε σοβαρά.

-Άμα πρόκειται για την Ισμήνη δεν με νοιάζει ακόμη και να φορέσω σαμάρι. Δεν λογαριάζω τίποτα Στέλιο.

-Ξέρω ρε μανωλιο. Γι αυτό με βλεπεις δίπλα σου και όχι μπροστά σου με το δίκανο.

Χασκογελασαν.

-Αυτό που θέλω να σου πω καλε μου φιλε είναι ότι η αγάπη θέλει θυσίες και απ τους δυο. Αλλά μέχρι στιγμής πρέπει να κανείς την αρχή σαν άντρας που είσαι. Και να την κατακτήσεις.

-Να της βαλω να καταπιεί μια κάμερα Γιαντα δεν βλέπω άλλη λύση.

-Εχεις λύση αλλά δεν θες να τη δεις.

Συνέχισε

-Δόξα τω θεω ο πατέρας σου έχει κάμει μεγάλα πράγματα. Και σε αντίθεση με εμένα εχεις μια οικογένεια που σε έχει σπουδάσει και σου έχει στρώσει ενα μελλον. Ο καημένος ο μανουσος χρόνια τώρα πηγαινοέρχεται Αθήνα για τον όμιλο. Και ο Σήφης σχεδιάζει να μείνει εκει μόνιμα.
Γιαντα δεν δοκιμάζεις να πας να δουλέψεις στην Αθήνα να είσαι κοντα στη μικρή όσο σπουδάζει; Και να κατεβαίνεις τα Σαββατοκύριακα. Ο πατέρας σου όχι δε θα σου πει. Και θα ξεκουράσεις και τον αδερφό σου σε κάποια πράγματα.

Το κοπελι έμεινε σιωπηλό.

-Εγώ την πατρίδα μου δεν θέλω να την αφήσω. Έδω μεγάλωσα και εδώ θέλω να μείνω.

-Σου ξαναλέω δεν πας εκει μόνιμα. Μέχρι να τελειώσει η μικρή τη σχολή. Και μετά πρέπει να κάνει και αυτή μια θυσία. Μετά μπορείτε να έρθετε να μείνετε εδώ. Άλλωστε η κοπέλια τση αγαπαει πολύ τη λεβεντογέννα.

-Μωρε λες; Λες να πιάσει ;

-Ούτε δυο ώρες δεν είναι με το αεροπλάνο. Τα ΣΚ θα είστε εδώ. Σε έχει ανάγκη η μικρή. Σε αγαπαει. Και σε λίγες μέρες φεύγει.

-Δεν ξέρω. Άσε με να το σκεφτώ.

-Αφού την αγαπάς βρε.

-Την αγαπάω.

Χαμογέλασε

-Πολύ.

Συμπλήρωσε.

-το ξέρω. Το ξέρω αδερφέ μου.

- και δε μου λες για να έχουμε καλό ερώτημα. Ποτέ θα κοιμηθείς σαν άνθρωπος ; Το ξέρεις ότι φαίνεσαι κουρασμένος ; Στα χωράφια αντέχεις για να σε μειώσω μια ολια τσι ώρες ;

-Πραμα δεν παθαίνω εγώ. Αυτή που κρύβεται πίσω από την κουρτίνα να τα βλέπει αυτά.

Είπε και κοίταξε πάνω την σκιά στο παραθυρο.

Μέρες τώρα η Ισμήνη ξενυχτούσε μαζί του

Αλλά δεν του φανέρωνε την αγάπη της.

-ελπίζω να ξέρεις ότι καίγεται. Και ότι εκείνη μου δίνει τις κουβέρτες που σου φέρνω. Εκει κάθεται όλη νύχτα.

-Το ξέρω
Στραβό γέλασε.

-Για αυτό αξίζει η Ισμήνη. Γιατί νοιάζεται ακόμη και για το πιο μικρό πετραδάκι.

Και ετσι έμειναν οι δυο τους άλλη μια νύχτα να μοιράζονται τον σεβντα τους.