ေႏြးေထြးစြာၾကဳိဆိုမယ့္သူမ႐ွိေသာ မႏၱေလးျမဳိ့ကို ကြၽန္ေတာ္ထပ္ေရာက္လာျပန္၏....မႏၱေလး ျမဳိ့သည္အရင္အတိုင္းစြတ္ဆို ထိုင္းမႈိင္းလ်က္႐ွိသည္...မိုးကဖြဲဖြဲရြာၿပီး ေလျဖင့္လြင့္ပါ၍ မိုးစက္မ်ားေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားျပန္၏...ဒါမႏၱေလးမိုးအစစ္မွမဟုတ္ဘဲ...
မိုးကဖြဲဖြဲသာရြာေသာေၾကာင့္ ဘူတာ႐ုံအနီး႐ွိ သံုးဘီးတစ္စီးကိုသာ အလြယ္ငွါးလိုက္သည္...မိုးမိုးဖြဲဖြဲတြင္ အထုပ္မ်ားပိုက္ကာေျပးလႊားေနေသာ ကြၽန္ေတာ္ကို အံျသမည့္သူမ႐ွိ...
ျခံေ႐ွ႕တြင္ထီးတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ေစာင့္ေနေသာ တီတီကိုသာေတြ႔ရသည္
အ႐င္ကဆို ေမေမ ကိုေတြ႔ေနၾက...ေအာ္ဘာလိုလိုနဲ႔ ေမေမ ဆံုးတာေတာင္ သံုးႏွစ္ျပည့္ျပီပဲ...
"သားရယ္ မိုးေတြရြာေနတာ ဘာလို႔ထီးမေစာင္းတာလည္း"
"မိုးက ဖြဲဖြဲေလးရြာရြာတာပါ...သားစိုေတာင္မစိုဘူး.."
"ဟုတ္ပါၿပီ..သြားအဝတ္သြားလဲ..ထမင္းစားခန္းထဲမွာေစာင့္ေနမယ္
သားၾကဳိက္တဲ့ ပုဇြန္ဟင္းခ်က္ထားတယ္"
"သားထင္းမစားေသးဘူး..အျပင္ခဏသြားဦးမယ္.."
"သြားတာလည္းသြား...အျပန္ေတာ့ေနာက္မက်ေစနဲ႔..."
"ဟုတ္ကဲ့ပါ"
ေရးခ်ဳိးၿပီးအိမ္ကထြက္လာၿပီးလြမ္းစရာနာစရာမ်ား႐ွိေသာ မႏၱေလးေဆးတကၠသိုလ္ၿကီးဆီသို႔ဦးတည္ေနမိသည္...
ေက်ာင္းဝန္းႀကီးသည္အ႐င္တိုင္း အရင္အတိုင္းဟူေသာအေတြးႏွင့္အတူအတိတ္ကဖစ္ရပ္တစ္ခ်ဳိ့ ေခါင္းထဲျပန္ဝင္လာသည္...
ေအာ္ဂလီဆန္စရာခႏၶာေဗဒအခန္းထဲတြင္ ဆန္းၾကယ္လွပေသာအခ်စ္တစ္ခု တင္ေပၚေပါက္ခဲ့ပံုကို..ျပန္စဥ္းစားမိ႐င္ ယေန႔အထိရင္ခုန္ေနတုန္း...ကြၽန္ေတာ္သံစဥ္ကိုလြမ္းသည္...သတိရသည္
ပါးေပၚတြင္စီးက်လာပူေႏြေသာ အရာမ်ား မ်က္ရည္ ေအာ္ ငါသူု႔ကိုဘယ္တုန္းက မွေမ့မရခဲ့မုန္းမရခဲ့တာပါလား...
"လင္းခ"
ေခၚသံေၾကာင့္မ်က္ရည္မ်ားကိုအလ်ွင္အျမန္သုတ္လိုက္သည္...လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာ္ဖီဆိုင္ပိုင္႐ွင္အန္တီး..
"ဟုတ္အန္တီ မေတြ႕တာေတာင္ၾကာၿပီ ေနေကာင္းတယ္မလား အန္တီ"
"ေကာင္းတယ္သား...တစ္ေယာက္ထဲလား...သံစဥ္ထြဋ္ေရာမပါဘူးလား"
ဆိုင္႐ွင္အန္တီႀကီးရဲ႕ အေမးေၾကာင့္ကြၽန္ေတာ္နာက်င္ရျပန္သည္..ဟုတ္ပါတယ္...အျမဲတူတူေတြ႔ေနက်ႏွစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ပဲေတြ႔ရလို႔ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို ေမးတာ သူ႔အမွားမဟုတ္ပါဘူး..တစ္ကယ္ေတာ့ အလုပ္မ်ားလူနာမ်ားကိုျပစ္ကာ နာက်င္စရာမ်ားသာ႐ွိေသာ္ဒီျမဳိ့ကိုလာမိသည္ ကြၽန္ေတာ့္အမွားပင္ျဖစ္သည္..
"မပါဘူး...အန္တီ.."
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ည၇နာရီ..အခန္းေထာင့္တစ္ေနရာတြင္ အတိတ္ကျဖစ္ရပ္မ်ားကိုျပန္စဥ္းစာစမိသည္...
လြန္ခဲ့ေသာခုႏွစ္က...
Continue..ဘာေတြျဖစ္ခဲ့လည္းသိခ်ငိရင္မနက္ျဖန္တင္ေပးပါမယ္လို႔...
Author note: ပ်က္သြားလို႔ ေလးေခါက္ေတာင္ျပန္ေရးထားရတာ..သနား႐င္ vote and feedfackေတြေပးသြား..
