"ဟုတ္လား...သံစဥ္ ငါမင္းကိုခ်စ္တယ္"
"ဟမ္"
သံစဥ္မထင္ထားေသာစကားတစ္ခြန္း...ဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏိုင္တဲ့စကားတစ္ခြန္း...သံစဥ္အခု ေခ်ာက္ကမ္းပါးစြန္းတြင္ရပ္ေနသလို...မျဖစ္ႏိုင္တာ ငါနားၾကားမွားတာပါ...
"ငါေျပာတာၾကားလား သံစဥ္"
သူ႔အသံကေအးေဆးတည္ၿငိမ္လြန္းလွတယ္...သူ႔အေမးကိုဘာျပန္ေျဖရမလဲ...႐ူးစမ္းကြာသံစဥ္ ...မင္း႐ူးေနၿပီ...
"ၾကားတယ္"
"ၾကားရင္ တစ္ခုခုျပန္ေျဖေလ"
ဂလုဘာျပန္ေျပာရမလဲ...ေယာက္်ားေလးအခ်င္းခ်င္းမျဖစ္ႏိုင္ဘူးေျပာရေအာင္လဲ..ခုနကကိုယ္ကသူကိုအခ်စ္မွာမျဖစ္ႏိုင္တာမ႐ွိဘူးလို႔ေျပာထားတယ္...ကိုယ့္႐ႈးကိုယ္ပတ္တာပဲ...
"ငါဘာျပန္ေျပာရမွာလဲ...လင္းခ..."
"မင္းျငင္းမယ္မလား..မင္းမွာခ်စ္ရတဲ့သူ႐ွိတယ္လိုေျပာမယ္မလား...ရတယ္..သံစဥ္...ငါကခ်စ္ေနရရင္ေက်နပ္တယ္..."
"အဲလိုမဟုတ္ဘူး လင္းခ"
"ေတာ္ၿပီ သံစဥ္..မင္းဘာမွမေျပာနဲ႔...မင္းတစ္ခုပဲသိထားေပး...ငါဆိုတဲ့လင္းခက မင္းဆိုတဲ့ သံစဥ္ကိုအရမ္းခ်စ္တယ္"
"ငါလည္းမင္းကိုအရမ္းခ်စ္တယ္...လင္းခ"
"ဟမ္...သံစဥ္မင္းဘာေျပာလိုက္တယ္"
"မင္းကိုအရမ္းခ်စ္တယ္လို႔"
လင္းခတစ္ေယာက္ သံစဥ္ကိုယ္လံုးေသးေသးေလးကို ဖက္ထားလိုက္တယ္..ဒီအခ်ိန္ေတြကို ကိုယ္ရပ္တန္႔ထားျခင္းတယ္...အနာဂတ္ဆိုတာမ႐ွိရင္ေကာင္းမယ္....
ခြဲခြာျခင္းကိုမလိုလားသည့္အတြက္...ေတြ႔ဆံုျခင္းကိုကြၽန္ေတာ္မႏွစ္သက္ေတာ့ပါ...
လင္းခရာမင္းရင္ခြင္ကက်ယ္ၿပီးေႏြးေထြးတယ္...ဒါမယ့္ေလ အနာဂတ္မွာငါတို႔နာက်င္ရမယ္မွန္းၾကဳိသိ႐င္...ငါ့ခံစားခ်က္ေတြကိုငါထာဝရသိမ္းထားခဲ့မွာ...
ဒီေန႔ညေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးအိပ္ေပ်ာ္မယ္မထင္...ရင္ခုန္သံေတြထပ္တူၾကေနမွာပါ....မတူညီတဲ့လူႏွစ္ေယာက္ခ်စ္ၾကရင္...သေဘာထားမတိုက္ဆိုင္တဲ့လူႏွစ္ေယာက္ခ်စ္ၾကရင္...အခ်စ္ကိုလက္ခံထားပံုျခင္းမတူတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ျခစ္ၾကရင္...အနာဂတ္မွာနာက်င္ရမယ္ဆိုတာကိုုသိခဲ့ရင္...သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ခံစားခ်က္ေတြကိုရင္ထဲမွာသိမ္းထားမွာပါ...ဒါမယ့္ေလ...ဒါမယ့္...မစသင့္တဲ့ဇာတ္လမ္းကိုစခဲ့ၿပီ....
ခ်စ္သူသက္တမ္း၂လေက်ာ္ခဲ့ၿပီ...လင္းခက ဂ်စ္ကန္ကန္..ေပါ့ပ်က္ပ်က္ဆိုေပမယ့္...သံစဥ္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ အေလးထားတယ္...လူႀကီးတစ္ေယာင္လိုဆံုးမတက္တယ္...
"လင္းခေရ.."
ေဟာ ကြၽန္ေတာ့္ကေလးေလးလာၿပီ...လူကိုမျမင္ရေသးဘူး အသံက အရင္..ဘာေတြပူဆာမလို႔လည္းမသိ...
"ေခၚတဲ့ေလသံကိုက ဘာပူဆူမလို႔လဲ"
"အမယ္ ကိုယ့္အခ်စ္ေလးကိုသိေနတာက်န္း"
"ေတာ္ပါကြာ...ေျပာစရာ႐ွိေျပာ"
"သေဘာၤသီးေထာင္းသြားစားမယ္...ညေနေက်ာင္းဆင္းရင္..အာ့မင္းလိုက္ပို႔ေပး"
"ဟာ..မပို႔ေပးဘူး...မင္းလည္းသြားမစားရဘူး"
သံစဥ္က မၾကာခဏဆိုသလို ဗိုက္နာၿပီးဗိုက္ပ်က္တက္တယ္..ဒါမယ့္သူႀကိဳက္တဲ့အစာေတြကို ပူပူစပ္စပ္ေတြႀကီးပဲ..
ကြၽန္ေတာ့္ကိုသူစားခ်င္တယ္လို႔ပူဆာတုိင္းသူမဆႏၵကိုလစ္လ်ဴ႐ႈခဲ့တယ္...မ်ားေသာအားျဖင့္ကြၽန္ေတာ္လိုက္မေကြၽးခဲ့ဘူး
အဲ့အခါသူက..
"လင္းခရာ...ငါ့သူငယ္ခ်င္းလဲ့ဆိုရင္ ငါစားခ်င္တယ္ေျပာလည္း လိုက္ပို႔ေပးတယ္...အိမ္ထိလည္းလာပို႔ေပးတယ္...မင္းက်ေတာ့"
ဟုတ္ပါတယ္..သူဘယ္သိမလဲ..အဲ့လိုေတြစားၿပီး ဗိုက္ေအာင္လာတိုင္းသူေတာင္မေဆာင္ထားတဲ့ေဆးကဒ္ေတြ ကြၽန္ေတာ္ထုတ္ေပးခဲ့တာ...
အဲ့ထဲကကြၽန္ေတာ္သိသင့္တာ...ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ခ်စ္ပံုေတြမတူဘူးဆိုတာ ဒါမယ့္ကြၽန္ေတာ္မသိခဲ့ဘူး....
တစ္ရက္...
Continue..
A\N:တိုသြားတယ္ အလုပ္ေတြ႐ႈပ္ေနလို႔ပါ...ficကိူေစာင့္ၿပီးဖတ္ေနတဲ့သူေရာ႐ွိရဲ႕လားဟင္...ေရးသာေရးေနရတယ္...
