ညမီးေရာင္မိန္မိန္ လမ္းေဘးပတ္လေဖာင္းတစ္ေနရာမွာထိုင္ၿပီး ငိုေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ ကေလးေလး ...တစ္ကယ္ကိုကေလးပါ...
"သံစဥ္..."
ကြၽန္ေတေခၚလိုက္တဲ့ မ်က္ရည္ေတြအျပည့္နဲ႔ မ်က္ဝန္းေလးက ကြၽန္ေတာ့္ကိုေမာ့ၾကည့္တယ္...
"လင္းခ..ငါေတာင္းပန္ပါတယ္..ငါမွားသြားတယ္..ငါ့ကိုထားမသြားပါနဲ႔ေနာ္"
သူေတာင္းဆိုစရာေတာင္မလိုပါဘူးေလ..ဘယ္ေတာ့မွထားသြားဖို႔လည္းအစီအစဥ္မ႐ွိဘူး...
"မထားသြားပါဘူး...မငိုနဲ႔ေတာ့ ကိုယ္နားလည္တယ္...အရာရာျပည့္စံုတဲ့မိန္မတစ္ေယာက္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယွဥ္ၿပီးေရြးခ်ယ္ရတာ သံစဥ္ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းလဲ ကိုယ္နားလည္တယ္....အျပစ္လည္းမျမင္ရက္ဘူး"
"လင္းခ..ဒီေန႔ညငါအိမ္မွာအိပ္..."
"ဟမ္...ဘာဖစ္လို႔လည္း ေမေမ ကိုေတာင္ဘာမွမေျပာရေသးဘူး"
"မသိဘူးကြာ..အိပ္မွာလားမအိပ္ဘူးလား...အန္တီကိုငါဖုန္းဆက္ေပးမယ္"
"ေအးပါကြာ..အိပ့္ပါ့မယ္"
"ဒီလိုပဲ..ျဖစ္ရမယ္ေလ"
အိမ္ကိုလမ္းေလ်ာက္ျပန္တဲ့လမ္းမွာ ညဘက္မို႔ လူသြားလူလာနည္းၿပီး တိတ္ဆိတ္ေနတယ္...
"လင္းခ.."
"ေဟာဗ်ာ..ခဏခဏကိုေခၚေနေတာ့တာပဲ"
"ဘာလဲ မင္းကမၾကားခ်င္တာလား"
"မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ"
"အာ့ဆို ငါ့ပါးေလးကိုနမ္း"
"ဟင္.."
သူဒီလိုေျပာမွ ကြၽန္ေတာ္စဥ္စားမိတယ္...ခ်စ္သူျဖစ္လာတာတစ္ႏွစ္႐ွိေတာ့မယ္...သူဆီက ဒိလိုစကားမ်ဳိးသူမၾကားရပါဘူး...
"နမ္းလို႔ဆို"
"အင္း..ဟုတ္ၿပီ ပါးကိုနမ္းလိုက္ႁပီ"
"ၿပီးေတာ့ နဖူးေလးကိူနမ္း"
သူေျပာတဲ့အတိုင္း ကြၽန္ေတာ္နဖူးေလးကိုနမ္းလိုက္တယ္...
