လြန္ခဲ့ေသာ ခုႏွစ္ခန္႔ ကအေၾကာင္းေတြကို လင္းခ ျပန္စဥ္းစားေနမိသည္...ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အရာအားလံုးက္ိုေျပာင္းလဲခဲ့လိုက္ခ်င္သည္...ဒါမယ့္ သံစဥ္ထြဋ္နဲ႔ ေတြ႔ဆံုမႈက္ုိေတာ့ မေျပာင္းလဲခ်င္....ဟုတ္ပါတယ္ သံစဥ္နဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး သူနာက်င္ခံရသည္...အဲ့ဒီနာက်င္မႈေတြကိုပဲ လင္းခ ေက်နပ္ေနမိတယ္..
တစ္ကယ္ေတာ့ ကိုယ္ဟာ မင္းနဲ႔ ပတ္သတ္ရင္ အေသးအမႊားက အစ အမွတ္တရ အျဖစ္သိမ္းးထားတက္တယ္...မင္းသံုးၿပီးသားတစ္႐ႈးစေလးေတြျဖစ္ျဖစ္...မင္းေသာက္တဲ့ ပိုက္ေလးေတြ က အစကိုယ့္ဆီမွာ႐ွိေနေသးတယ္...အဲ့ဒီ အမွတ္တရေတြ အခုခ်ိန္မွာ နာက်င္စရာ အတိတ္ေတြျဖစ္ေနရင္ေတာင္ ေက်နပ္တယ္...ကိုယ္ဟာ မင္းနဲ႔ပတ္သတ္တဲ့အရာတိုင္းကိုအျမဲေက်ေက်နပ္နပ္လက္ခံခဲ့တာပဲေလ...
လြန္ခဲ့ေသာ ၇ႏွစ္ခန္႔က...
"လင္းခ"
ေခၚသံၾကားလို႔လွည့္ၾကည္လိုက္တာ..
"ဘာလဲ"
"မင္းကလည္းကြာ ဘာဖစ္ေနတာလဲ..ခဏေလးေစာင့္ရတဲ့ဟာကို"
"ေစာင့္ရတာကို စိတ္တို လို႔မဟုတ္ဘူးကြ...."
"အဲ့ဒါဆို မင္းကဘာျဖစ္ေနတာလဲ"
"ဘာမွမျဖစ္ဘူးကြာ"
တစ္ကယ္ေတာ့..ေက်ာင္းဝင္းထဲကအေအးဆိုင္မွာ ေကာင္မေလးမ်ားႏွင့္ရယ္ေမာစကားေျပာေနတာကို လင္းခစိတ္တိုေနျခင္းျဖစ္သည္..ဒါမယ့္ အဲ့ဒါေၾကာင့္စိတ္တိုတာပါလို႔ေျပာလ်ွင္လည္း သံစဥ္က ရယ္မည္ျဖစ္သည္ ..ဒါေၾကာင့္ဘာမွမျဖစ္ဘူးဟုသာ ေျဖလိုက္တာ...
လင္းခကိုယ္တိုင္းလည္းမသိ..ဆယ္တန္းႏွစ္ထဲက ခင္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းသံစဥ္ကို မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္တြဲ၍ ေတြ႔လ်ွင္ စိတ္တိုတယ္..ဒါမယ့္ေျပာခြင့္လည္းမ႐ွိ...
"သံစဥ္ ..."
"ေအး..ေျပာလင္းခ"
"မင္းစာေရးတာၾကဳိက္ၾကတယ္ေက်ာင္းထဲက လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက"
