ႏွစ္ေတြအရမ္းၾကာမွမႏၱေလးကိုျပန္ေရာက္တာ...ျပန္ေရာက္တဲ့ေန႔ပဲ အတိတ္အေၾကာင္းေတြကို စဥ္းစားမိေနတယ္...သံစဥ္ငါဒီေလးႏွစ္လံုးမင္းကိုနည္းနည္းမွေမ့မရခဲ့ဘူး...မင္းေျပာခဲ့သလိုပဲ ငါမင္းကိုမုန္းဖို႔ၾကဳိးစားတိုင္း ငါမုန္းတာထက္မင္းပိုခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့စကားကိုပဲငါၾကားေနမိတယ္...မႏၱေလးျပန္လာတာအလုပ္နဲ႔တာဝန္အရလာရတယ္ ျဖစ္ႏိုင္႐င္မင္း႐ွိတဲ့ဒီျမဳိ့ႀကီးမွာငါခဏေလးေတာင္အေနခ်င္ဘူး...
ဒီလိုအေတြးေတြနဲ့တစ္ညတာကကုန္ဆံုးသြားခဲ့တယ္..အိမ္မက္ေတြထဲအထိေတာ့မင္းလိုက္မလာပါနဲ႔ကြာ...
"သားေရ..လင္းခ..ထေတာ့ေလ သားဒီေန႔ေဆး႐ုံမွာပထမဆံုးအလုပ္ဆင္းရမွာမလားေနာက္က်ေနဦးမယ္"
"ထၿပီတီးေလးေရ...သားခဏေနေအာက္ဆင္းလာမယ္"
"ေအးေအး တီေလးမနက္စာျပင္ထားလိုက္မယ္"
ဒီေန႔ပထမဆံုးအလုပ္ဆင္းရမယ္ရက္ ရန္ကုန္မွာထဲကသိခ်င္ေနတာေတြအမ်ားႀကီး႐ွိခဲ့တယ္
ေဆး႐ုံေရာက္မွဆရာ့ကိုေမးရတယ္ ဒီႏွစ္ေတြမွာသူ႔ရဲ့ေက်ာင္းစရိတ္ေတြကိုေထာင္ပံ့ေပးထားဘယ္သူလဲ...အတိုးမသတ္ႏိုင္လို႔ဆံုးေတာ့မယ့္အိမ္ကိုေရြးေပးခဲ့တာေရာ ဘယ္သူလဲ...ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ စိတ္ရင္းအမွန္နဲ႔ေက်းဇူးတင္ေနမိတာ...
......
"ဆရာ"
"ေဟ..လင္းခ မင္းေရာက္ေနၿပီလား"
"ဟုတ္ကဲ့...ကြၽန္ေတာ္ဒီေန႔အလုပ္စဆင္းမလို႔ပါ"
"မေန႔ကမွေရာက္တာေလ...နားဦးမွေပါ့"
"ရပါတယ္ ဆရာ"
"ေအး အဲ့တာဆိုလည္းငါမင္းကိုတာဝန္တစ္ခုေပးရမယ္"
"ဟုတ္ေျပာပါဆရာ"
"ဒီလိုကြာ ငါတာဝန္ယူၿပီးကုေပးေနတဲ့ မ်က္မျမင္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္႐ွိတယ္...သူ႔မ်က္ၾကည္လႊွာအမ်ဳိးအစားနဲ႔တူတဲ့သူမ႐ွိေသးေတာ့ သူခြဲစိတ္လို႔မရဘူးျဖစ္ေနတယ္...ဆရာကလည္း ႏိုင္ငံျခားသြားရမွာဆိုေတာ့ ဆရာအစားမင္းသူ႔ကိုတာဝန္ယူၿပီးၾကည့္ေပးေစခ်င္တယ္"
"ဟုတ္ရပါတယ္..သူမ်က္စိကြယ္ေနတာဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ"
"၄ ႏွစ္"
"ဗ်ာ..၄ႏွစ္...၄ႏွစ္အတြင္းသူနဲ႔တူတဲ့မ်က္စိလႊွာပိုင္႐ွင္မ႐ွိခဲ့ဘူးလား"
"မ႐ွိဘူး..အေျခေနပိုမဆိုးေအာင္ပဲၾကားထဲမွာထိန္းၿပီးကုေပးေနရတယ္"
"ေအာ္ ဟုတ္ကဲ့ ကြၽန္ေတာ္အဲလူနာကိုတာဝန္ယူလိုက္ပါ့မယ္ဆရာ"
"ဒီေန႔ သူ႔တို႔လာရင္မင္းဆီလႊတ္လိုက္မယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာ"
.............
"ေဒါက္တာ လူနာေရာက္ၿပီ..."
"အင္း အခနိးထဲလႊတ္လိုက္"
