Quotes // Αποφθέγματα//ποιήματα// Μικροκείμενα

23. Παθητικη Φωνη

Που και που σ΄αυτή την πόλη συνατιούνται οι τροχές μας. Σ΄ένα λεωφορείο που χαλάει, στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο σε μια βασανιστική αναμονή. Ζητάς ένα τσιγάρο από τον διπλανό σου και κλέβεις μερικά λεπτά από την ιστορία του. Συναντάς αγνώστους που κάνουν ακριβώς την ίδια διαδρομή με σένα, για τον ίδιο ακριβώς λόγο σ΄ένα άλλο σημείο της πόλης . Πέντε , δέκα τυχαίες συναντήσεις στην Πατησίων, στο Θησείο, σ΄ένα τρακάρισμα στην Λένορμαν, στο τυροπιτάδικο στην Ιπποκράτους. Συναντήσεις σαν παράσημα μιας ζωής που άλλαξε. Και όλη η αγωνία, η ενοχή της επιβίωσης και ο διχασμός της εποχής πέρνουν σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια σου. Τέτοια μου λες.

Δεν ξέρω αλήθεια αν σε καταλαβαίνω καλά. Κι αν πράγματι ο φόβος ήταν τελειωμένη υπόθεση τότε. Όμως θαυμάζω στην αφήγηση σου την ενεργητική φωνή. Πάει καιρός που έχουμε καθηλωθεί στην παθητική. Τα ρήματα έχουν γίνει υπαρξιακά μπουμερανγκ και οι μετοχές έχουν αφεθεί σε μια αέναη επιστροφή στο εγώ. Τα πάντα κλίνονται αυτοαναφορικά. Σαν κατηγορούμενα μιας πρότασης. Δεν θαυμάζουμε, θαυμαζόμαστε. Δεν ψηφίζουμε, ψηφιζόμαστε. Δεν κοιτάμε , κοιταζόμαστε. Δεν υποφέρουμε, υποφερόμαστε. Δεν αγαπάμε, αγαπιόμαστε. Αρνούμενοι, διωκόμενοι, αδικούμενοι, καταδιωκόμενοι, πανταχού παρόντες δρώμενα οι ίδιοι, μιας επικοινωνίας που παραδόθηκε στο πάθος της παθητικής φωνής.

Όμως να σου πω τι σκέφτομαι, είκοσι χρόνια για να τους θυμόμαστε όλους φίλε μου , τουρίστες στην ζωή μας δεν υπήρξαμε ποτέ.


Παθητικη Φωνη [αποσπασμα] - Αννιτα Λουδαρου