Quotes // Αποφθέγματα//ποιήματα// Μικροκείμενα

34. Τα χρυσαφένια λέπια του κροκοδείλου

"...Για τι θες να μιλήσουμε; Για τσάντες ή για άντρες; Μην απαντάς: Άντρες. Εσένα τι συνειρμό σού κάνει το λήμμα άντρας;"

Συγκεντρώνομαι.

"Άντρας είναι ένας, όταν είναι άντρας μου."  λέω. "Ενδιάμεση κατάσταση δεν υπάρχει."

[...]

"Πήγαινε πιες νερό, δεν ήπιες όλη μέρα".

Και μέσα σε αυτή την ατάκα συνόψισα τα πάντα... Διόλου πια με ενδιέφερε αν θα μου φέρει ποτέ λουλούδια και τσάντα από κροκόδειλο, το ίδιο κάνει. Μόνο εκείνο το "δεν ήπιες νερό όλη μέρα". Ήρθε και ακούμπησε πάνω στην άλλη του κουβέντα:

"Σήμερα πρέπει να σε βγάλω στον ήλιο"

– καταλήγω:

Αυτά είναι τα μόνα αληθινά δώρα και άντρας είναι αυτός που δεν σ' αφήνει να ξεραθείς...

Να μαραθείς, είπα. Να ξεραθείς -είπε αυτή- και έχει διαφορά. Που ένα ποτήρι με νερό φτάνει για να την κάνει...

"Άντρας είναι αυτός που σου διασφαλίζει μια τέτοια γυναικεία, προστατευμένη ζωή, ώστε αν χρειαστεί, να την αφηγηθείς στη μάνα σου, να μην ντραπείς, να μη σε λυπηθεί, να μην ανησυχήσει. Ιδίως να μην μπει στη λογική να σου φέρει αυτή εκείνο το ποτήρι το νερό που λέγαμε..."

Τα χρυσαφένια λέπια του κροκοδείλου, Μαλβίνα Κάραλη

(εικόνα στο πλάι)