Quotes // Αποφθέγματα//ποιήματα// Μικροκείμενα

39. Mαμα;

Αφιερωμενο σε ολες τις μανουλες μας που υπεραγαπαμε!

Πηγή: http://parersilence.blogspot.gr/

Εικόνα: [Mother and child study / Picasso (1901)]

Σκέφτομαι το άρωμα σου.

Μπορώ να το ανακαλέσω ανά πάσα στιγμή.

Ασυναίσθητα η εικόνα σου προβάλλεται στο λευκό πανί του μυαλού μου.

Είσαι αυτή η πρώτη σκέψη, όταν τα πράγματα παίρνουν απρόβλεπτη τροπή,

όταν απογοητεύομαι, όταν έχω εφιάλτες ή χάνω τον έλεγχο, όταν λυγίζω, δακρύζω, όταν φοβάμαι.

Δηλαδή συχνά.

Και μόνο αυτή η σκέψη σου, μόνο η εικόνα σου, αρκεί.

Ασυναίσθητα η αγάπη μου ξεχύνεται, δάκρυα, στο πρόσωπό μου.

Δεν είναι δάκρυα θλίψης, είναι λυτρωτικά δάκρυα.

Αγάπη σε υγρή μορφή.

Μια τζούρα άρωμα μαμάς.

Της δικής μου. Που ποτέ δεν αλλάζει. Κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια.

Είσαι σε κάθε φωτογραφία κι ας μην σε απεικονίζει.

Είσαι πάντα εκεί. Παρούσα, είτε σιωπηλή, χαμογελαστή, καταιγιστική, σοβαρή, μειλίχια.

Κι όλο έχω τόσα να σου πω, κι όλο σου χρωστάω τόσα-

κι όλο σε στεναχωρώ και σε απογοητεύω.

Κι όλο οι έννοιες είναι φτωχές κι οι λέξεις τόσο λίγες

για να εκφράσω αυτά που αισθάνομαι για 'σένα.

Κι όλο σ' αγαπάω, μαμά.

Πιο δυνατά απ' οτιδήποτε έχω αγαπήσει ποτέ μ' ολόκληρη την ύπαρξή μου.

Την ύπαρξή μου, που κι αυτή την οφείλω σε σένα.

Στα χτυποκάρδια, στα νυχτέρια σου.

Στη φουσκωμένη κοιλιά που ήταν μόλις η αρχή,

για όλες τις θυσίες που θα 'κανες για μένα.

Στις ωδίνες του τοκετού που ίσως και να 'ταν ο μικρότερος απ' τους πόνους που σου 'χω δώσει.

Δεν ξέρω μαμά, μα φαντάζομαι το πρόσωπό σου,

να συσπάται από αγάπη σε κάθε του έκφραση.

Και λυπάμαι που δεν είχα την επίγνωση ώστε να σ' ευγνωμονώ καθημερινά για όλες αυτές τις θυσίες.