Quotes // Αποφθέγματα//ποιήματα// Μικροκείμενα

74. Ανθρωπόκενος

"Ανθρωπόκενος δε σημαίνει κενός άνθρωπος, αλλά άνθρωπος που κάποτε αισθάνθηκε γεμάτος"
Δεν ξέρω αν έχω αισθανθεί πότε πραγματικά γεμάτη. Ίσως μισο-γεμάτη ή μισο-άδεια, όπως μου αρέσει να το λέω. Ίσως όμως, να είμαστε όλοι "ανθρωπόκενοι". Εγώ μπορεί να μην έχω ζήσει κάτι τόσο σημαντικό. Γιατί εγώ ερωτευόμουν σκέψεις. Γιατί εγώ, δεν ερωτεύτηκα τον καταθλιπτικό μου, γενναίο ιππότη -ακόμα-, αλλά ερωτεύτηκα το κενό. Γιατί ήταν το μόνο που μπορούσε να με χωρέσει. Ερωτεύτηκα και τα αστερια, γιατί τα μοναχικά βράδια, μου έκαναν παρέα. Και ερωτεύτηκα τα μάτια, αυτού του φανταστικού, καταθλιπτικού μου ιππότη. Γκρίζα ήτανε. Αλλά όχι γκρίζο άχρωμο και μονότονο. Ήταν ένα γκρίζο, ερωτεύσιμο, ατελείωτο. Για να χωράει το κενό. Να χωράω και εγώ. Και μες στο κενό, εγώ στροβιλλιζόμουν. Και μαζί μου στροβιλλίζονταν και τα αστέρια. Γιατί μέσα στα μάτια του ιππότη μου, υπήρχαν γαλαξίες ολόκληροι. Και κάποια στιγμή ζαλίστηκα, και κάθισα σε ένα αστεράκι να ξεκουραστώ. Αλλά το αστεράκι αυτό, ήταν πολύ μικρό. Δεν με χωρούσε, και άρχισε να πέφτει. Και μαζί του άρχισε να διαλύεται ολόκληρος ο γαλαξίας. Ολόκληρος ο κόσμος μου. Και έπεσε τελικά το αστεράκι, με εμένα πάνω του. Και βρέθηκε μέσα μου το κενό. Φαίνεται και αυτο χωρούσε σε εμένα. Ανθρωπόκενος.

- 

Πηγή: http://theyellowbookproject.tumblr.com/
μέσω http://mortal-angel.tumblr.com/