ˢᵘᵖᵉʳˡᵒᶜᵏ ᵖʳᵉᶠᵉʳᵉⁿᶜʲᵉ ✔️

133. Kiedy wylądowałaś w szpitalu...

gun_woman, wiadomo co chcę powiedzieć. Dziękuję za pomysł.

🌙 Sherlock -
Sherlock siedział  drugą godzinę na szpitalnym korytarzu, czekając aż skończą Cię operować. W domu wszystko działo się tak nagle. Zwyczajnie spanikował.
Siedzieliście, rozmawialiście, kiedy nagle złapałaś się za serce. Chwilę później straciłaś przytomność, a on nie miał pojęcia co się dzieje. Zadzwonił po karetkę, a ratownicy powiedzieli mu, że to zawał. Nie mógł w to uwierzyć.
Prawie podskoczył, gdy na korytarz wyszedł ordynator kardiologii. Natychmiast popatrzył na niego wyczekująco.
- Pan Holmes? - młody lekarz przeglądnął coś w papierach.
- Tak - Sherlock kiwnął głową.
- Muszę z przykrością stwierdzić, że zawał pańskiej... - znów zerknął w podkładkę - narzeczonej był bardzo rozległy.
Holmes na moment zamarł.
- Ale - kontynuował lekarz ze stoickim spokojem - wszystko poszło dobrze i pańska narzeczona będzie mogła za tydzień opuścić szpital.
Sherlock poczuł jak kamień spada mu z serca. Poszedł do Ciebie od razu po tym, jak ordynator mu na to pozwolił. Wszedł cicho do sali, gdzie wciąż byłaś nieprzytomna po operacji i usiadł na krześle obok Twojego łóżka.
Spędził tam kolejne godziny aż do Twojego przebudzenia. Pierwszą rzeczą jaką zobaczyłaś po otwarciu oczu była ciemna czupryna na białej pościeli, tuż obok Twojej dłoni...

🌙 John -
John wrócił zmęczony z pracy do domu, kiedy zadzwonili do niego ze szpitala, że piętnaście minut temu zabrała Cię karetka. Spanikowany Watson wiedząc, że jesteś w zaawansowanej ciąży, złapał pierwszą taksówkę i pojechał do szpitala. Kiedy tam dojechał, natychmiast zaczął o Ciebie pytać. Skierowano go do sali numer dwieście, pod którą zobaczył Sherlocka.
- Co ty tu robisz? - zapytał zdyszany John. - Gdzie [T.I.]?
Holmes wstał.
- Spokojnie, odpoczywa - wyjaśnił ciemnowłosy. - Ja zadzwoniłem po karetkę.
John przeczesał zdenerwowany włosy.
- Co się właściwie stało?
Sherlock wytłumaczył mu, że chciałaś sobie zrobić herbatę, ale zrobiło Ci się słabo, a później zemdlałaś.
- Możesz do niej iść - dodał na koniec, a podenerwowany Watson jedynie kiwnął głową.
Wszedł do sali, w której leżałaś i odetchnął z ulgą, gdy zobaczył Cię przytomną.
- Jak się czujesz, kochanie? - zapytał siadając obok Ciebie i całując Cię w czoło.
Ty wywróciłaś oczami.
- Tylko zemdlałam, a ten idiota za drzwiami zrobił z tego wielkie mecyje - zażartowałaś, a John się uśmiechnął.
- Dobrze, że chociaż humor ci dopisuje - mruknął, na co uśmiechnęłaś się promiennie. - Czy ty sobie wyobrażasz jak się przestraszyłem?
Pogłaskałaś go po twarzy z łagodnyn uśmiechem na ustach.
- Ja też, John - westchnęłaś. - Powiem ci, że mały Watson daje popalić...
Położyłaś dłoń Johna na swoim brzuchu, a on spojrzał na niego groźnie.
- Nie waż się tak więcej straszyć taty - rzekł ojcowskim głosem, po czym obydwoje się roześmialiście.

🌙 Moriarty -
- Nie dotykaj! - pisnęłaś, kiedy James (posikany ze śmiechu) pukał w gips na Twoim tułowiu.
Wsadzili Cię w cholerną zbroję tylko dlatego, że złamałaś obojczyk. Wielkie halo!
- Ale mnie nastraszyłaś - rzekł obrażony Jim. - Myślałem, że umierasz czy coś, a Ty tu sobie w zbroi siedzisz!
Palnęłaś go w tył głowy niezagipsowaną ręką.
- To nie jest śmieszne - mruknęłaś. - Duszę się w tym cholerstwie.
Moriarty parsknął śmiechem, a Ty zmierzyłaś go morderczym spojrzeniem.
Twoja wina, że podczas treningu Sebastian rzucił Tobą trochę za mocno?
- I co ja teraz z Tobą mam zrobić łamago? - zapytał rozbawiony Jim.
- Nie narażać się - uśmiechnęłaś się sztucznie, a Twój narzeczony zasalutował.
- Ale mnie więcej nie strasz - rzekł groźnie.
Wywróciłaś oczami.
- Zobaczę.
Jim chwilę się zastanowił.
- Chyba teraz będę ci musiał pomagać w kąpielach i w ogóle... - rozmarzył się.
Postanowiłaś to szybko ukrócić.
- Dam sobie radę sama.
- A z jedzeniem?
Spojrzałaś na niego z politowaniem.
- Jesteś stuknięty.
- Wiem - wzruszył ramionami. - Ale to ty masz gips.