Dünün Yası Bugünün Umudu

Çalışma hayatım ve sosyal faaliyetlerim...

Liseden mezun olduktan sonra uzun yıllar iş aradım ama bulabilmek ne mümkün, birçok firma ayakta çalışan eleman arıyordu ve binaların, fabrikaların yani iş yerlerinin hiçbiri mimari olarak engelliler için uygun değildi.Birçok işyerine umutla gidip hayal kırıklığıyla geri dönüyordum.

5 yıl iş aramıştım ama bulamamıştım; bunun en baştaki sebebi de ulaşım sorunuydu birçok işyerinin ya servisi yoktu yada servis güzergahı evimizin bulunduğu yere uygun değildi.

Birgün sosyal medyadan bir arkadaşım Ulaştırma Bakanlığı'nın ''Bizde Varız'' adında bir projesi ile iş imkanı var olduğunu 81 il ve ilçelerinden 60 tane engelli vatandaşın evlerine kurulan sistemle çağrı merkezinde müşteri temsilcisi olma fırsatının sunulduğunu söyledi.ve bir mail adresi verdi bu adrese özgeçmiş yazarak yollamamı söyledi.Pek inanandırıcı gelmese de umutsuzca şansımı denemeye karar verdim.

Umut neydi?

İstediğin birşeyin var olmasını beklemek mi yoksa varolmayacağını bildiğin birşeyi istemek mi?

Ama bir gerçek vardı ki umut herşeyin başladığı yerdi...

27 Ocak 2011

Sonunda sansım dönmüştü...İki gün sonra gelen telefon beni çok şaşırtmıştı.Mail attığım firmadan arıyorlardı.Araç muayene randevu işlemleri ile ilgili çağrı merkezi müşteri temsilcisi olacaktım.Evden (homeoffice)hizmet verecektim.Evime işi öğrenmem için iki haftalık eğitim vermeye firmada görevli bir eğitmen gelecekti.Laptop ve modemi aracı firma tarafıma zimmetleyecekti ancak evde internet olması gerekiyordu ve biz eve yeni taşınmıştık.Henüz internetim yoktu.Ama bu da engel değildi görüşme sağladığım kişi benim bulunduğum il de şuan bir başkasına eğitim verildiğini bu süreçte internet bağlatabilirsem işe kabul edilebileceğimi belirtmişti.Benden mutlusu yoktu iş bulmuştum.

İnternetimi bağlatmıştım ve eğitmen laptop ve modemle gelmiş ve eğitime başlamıştık.Anlatılan herşeyi not alıyordum iki haftalık eğitimi başarıyla geçtim işe başlamıştım.

peki nasıl mı?

Birgün internette bir arkadaşımla görüşürken Ulaştırma Bakanlığının bir projesinde araç muayene ile ilgili randevu işlemlerini yapabilecek farklı il yada ilçelerde yaşayan engellilerin evden çalışabilme imkanıyla bir eleman alımının olduğunu duymuştum.Sigortalı ve asgari ücretli bir işti.Hemen gereken yerlere mail atarak irtibata geçmiştim; iki gün sonra bana geri dönüş yapılmıştı. Evde internet baglantısı olması gerekliydi ve şirket tarafından bir laptop ve özel birkulaklık verilecekti ve bir eğitmen eve gelip bir iki gün bu işin egitimini verecekti.Fakat aksilik ya biz bulunduğumuz eve yeni taşınmıstık. Henüz internetimiz bağlanmamıştı.Hemen bağlatmıştık ancak egitmenimiz bir iki gün bu durum için beni beklemişti.Ancak ben haftanın iki günü özel bir egitim merkezinde fizik tedavi görüyordum.Gelen egitmenimize fizik tedavimi bırakamayacağımı belirttiğimde sürekli tedavi goren calışanlarda izin durumlarında esneklik olacağını belirtmişti.İlk başlarda da aynen eğitmenimizin dediği gibi olmuştu ama zamanla sirketimiz bu durumu kabul etmemeye başlamıştı .Tedaviye gidiyorsak yada herhangi bir sebeple izin aldıysak sonrasında hatta girip eksik kalan saatlerimizi telafi etmemiz gerektiği söylenmişti. Buna uymadığımız durumda işimizin fesh (sonlandırmak) edilebileceği söyleniyordu.Ve evden calışmış olmanın rahatlığı olsada işin zorlukları söz konusuydu. Çalan her telefonu cevaplamak durumundaydık.seksen bir il ve her ilçeden her ceşit insan randevu için bizi arıyordu. Telefonumuz tabiri caizse bir saniye bile susmuyordu.Günlük onar dakikadan üç adet ihtiyaç molalarımız bulunuyordu.Yemek molamız otuz dakikaydı ve verilen bu süreleri durum ne olursa olsun aşmamamız gerekiyordu.ve değişimli vardiyalarımız bulunuyordu. Vardiya saatlerine de uymamız gerekiyordu.Her hafta bir gün yada iki gün iznimiz oluyordu. Zamanla sürekli aynı ortamda dört duvar arasında calışmak bizi asosyal yapıyordu.