Bloed Brieven

~1

Geschreven: zeventien dagen ervoor
Te lezen: de eerste dag erna

Lieve Stéphanie,

Het spijt me.
Het spijt me, het spijt me, het spijt me.
Het klinkt zo egoïstisch, alsof ik het slachtoffer ben van... mezelf. Eigenlijk spijt ik het. Ik ben degene die het bloedbad heeft aangericht, Steph en ik heb zelf de duik in het zuurstofloze genomen. Gestikt in de koolstofdioxide. Terwijl je zelfmoord eigenlijk tot een onvolledige verbranding zou moeten rekenen, waarbij koolstofmonoxide zou ontstaan; want volgens de kerk zou je ziel dan nog rondzweven bij de grond waar je eigen bloed ligt op te drogen.
Het spijt me, Steph, maar ik ben een seriemoordenaar. Elke dag vergiftigde ik mijn organen door te ademen. Door te leven.
De pijn bracht me elke dag dichter naar de dood en alleen dat besef hield me levend.
Ik vraag me af hoeveel jullie al gehuild hebben. Kleine, zoute tranen regendruppels die verdampen tot een mist van verdriet. Misschien weten jullie het ook nog wel helemaal niet –
Mam, pap, Steph.
Ik ben er niet meer.
Ik weet nog niet hoe ik het ga doen. Misschien spring ik wel en zweef ik door de lucht als een marionette waar de touwtjes van zijn doorgeknipt; maar ze zeggen dat je dan nog een paar seconden te leven hebt. Dat je hele leven aan je voorbij flitst als een trein die je niet kon halen. En je luistert naar onwillekeurige brokken stilte die onderbroken worden door het geluid van jouw eigen botten die breken.
Steph, ik ga het afronden. Misschien hoor je wel mijn stem die dit voorleest, maar in feite zijn het je eigen ogen die een stem lijken te krijgen. Probeer het niet te veel voor je te zien – het verleden zal het op je netvlies branden.
Denk aan de toekomst.
Zonder mij.

Kus, je zusje  

~~~

Hee ja een nieuw boek, maar ik heb nu echt heel veel inspiratie en ik wilde dit boek elke zaterdag gaan updaten ik heb zelfs bijna alle hoofdstukken al af