Bloed Brieven

~4

Nog steeds vijftien dagen ervoor

Lieve Stéphanie,

Het spijt me.
Het is nog steeds nacht. De maan is een verlichte glassplinter die ergens in het duister zweeft. Mijn slaap is opgelost in mijn gedachten en hier lig ik dan. Wakker. Dicht bij de dood, die al te zien is in de lichtstraal die door het kiertje van de deur schijnt - en de scharnieren piepen, piepen, piepen als mijn botten die al te veel emoties hebben moeten dragen.
Ik was al bijna in slaap gevallen. Op het randje, zoals ze dat zeggen, daar tuimelde ik bijna vanaf; een onbedoelde sprong in je dromen. Je hebt het nooit door. Je ligt te denken, veilig beschermd door een omringende stilte, en opeens worden je gedachten zwart. Leeg. Een heelal met wat verdwaalde vermoedens die in het onbekende zweven.
Maar wat ik je wilde zeggen.
Het spijt me.
Drie maanden geleden. De ketting met de zilveren steentjes die slechts de heldere lucht weerspiegelde.
Hij werd gestolen.
Dat was ik.
De veertiende trouwdag van papa en mama. Karlijn die met edelsteentraantjes het huis verliet en niet meer met ons wilde praten.
Ze was beledigd en het kwam door
Mij.
Alles komt door mij, Steph. Ik verdien dit. Ik verdien mijn eigen persoonlijkheid. Je moet blij zijn dat mijn eigenschappen in het spinnenweb van het verleden blijven hangen.
Het kwam door mij.
Ooit zul je begrijpen hoe het kwam. Misschien verberg ik de waarheid wel in het inkt waarmee ik de brief van morgen, van overmorgen, van de toekomst zal schrijven.
Maar-
Haat me, Steph, haat me.
Haat me.

Kus, je zusje  

~~~
Zaterdag is upload dag :)
Vote and comment