Bloed Brieven

~20

Epiloog

Het stond in de krant van 18 april. De inkt was vermengd met koffiegeur en rook naar de regelmaat van normaliteit. Maar de dag volgde zijn vicieuze hemelcirkel rond de zon niet - zweefde rond als een meteoriet, met brokstukken regelmaat die verbrandden in ozon. Het lettertype van de kop gaf haast een statische houding aan zonder aanraking met elektriciteit terwijl honderdduizenden kranten op deurmatten werden gegooid.
'Dood van zus zorgt voor mislukte zelfmoordpoging meisje (16)'
Het was nog te vroeg om te beseffen dat ergens in het land het bestaan van de zon ontkend werd door de zwarte aslaag van verdriet op hun irissen. Maar de natuur lostte niet op in tranen en de gebeurtenis bleef bestaan. Het fatale auto-ongeluk van haar zus had het meisje vernield en de leugens van haar ouders waren indirecte hallucinaties voor haar geweest. Ze scheen een heftige, mentale ziekte te hebben die haar geest omzette in één blinde gedachte met een onzichtbaar lichtpunt aan het eind van een tunnel die eeuwig was. De dood had haar overschaduwd tot ze alleen nog maar het duister kon herkennen.
Men had medelijden met haar en haar ouders, wilde de lengte van de tunnel verkorten. Maar het werkte niet. Haar wonden bleven open, maar haar bloed bleef de rest van haar leven onzichtbaar. Het verdriet beet in plaats van te kussen en ze bleef zich vergissen in haarzelf en de wereld-
tot het elastiek van de dood niet langer gerekt kon worden.
Geschreven; veel te lang ervoor.
Gelezen; veel te lang erna.
En alles wat ze wilde,
was een kus
van haar zusje.