Bloed Brieven

~8

Geschreven: elf dagen ervoor
Te lezen: de zevende dag erna

Lieve Stéphanie,

Het spijt me.
Ik zit op school. Mensen mijden me alsof mijn persoonlijkheid een besmettelijke ziekte is die elke reputatie aanvreet. Mijn blik is een virus en mijn stem is een bacterie. Mijn chromosomen bestaan niet uit eigenschappen, maar uit een metaal dat roest beter geleidt dan elektriciteit.
Ik ben chronisch en ik weet het. Misschien is dat nog wel het ergste, dat ik mijn eigen hersenen vergiftigd hebt met een overdosis aan bewustzijn.
De stem fluistert het. Ze is een wervelwind die mijn bloed laat kolken. Als het nacht is, begint ze te schreeuwen. Ze schreeuwt het naar de maan en de ijskristallen in de atmosfeer. Maar ik ben degene die het hoort.
Maak me doof, Steph. Met violenmuziek die zonder snaren gespeeld wordt. Ik wil het niet meer horen.
Soms ben ik degene die schreeuwt. Verbruik ik mijn adem om het geluid te kunnen verbranden. Ze maakt me gek, Steph. Ze slaat tegen mijn slapen en gooit me in een oneindige zee zonder verdrinking. Zij is degene die mijn blik bedekt met toekomstig bloed en ik wil het zo graag. Ik wil zo graag dood. Verlost door mijn gebreken.
Ik wil dood.
Laat me sterven.
Laat me gaan.

Kus, je zusje