Bloed Brieven

~12

Geschreven: acht dagen ervoor
Te lezen: tien dagen erna

Lieve Stéphanie,

Het spijt me.
Ze kijken me aan met een blik als een lichtstraal van duister. Ze zijn de fluistering van de schaduw die het zwart verwoordt. Ze weten het. Waarschijnlijk heeft ze het tegen hen gezegd. Hoe mijn adem stikt en mijn zicht verblindt. Hoe mijn leven in druppels uit de lucht valt en ik haar in de hemel vervang. En ik ben het water. En ik ben het lijk. En ik ben de dode.
Ik ben erachter, Steph. De dood is als rondvliegend naar vleugels zoeken. Er is geen doel. Het doel is oneindigheid en niemand weet dat het al bereikt is.
Ik verlang ernaar. Naar de onwetendheid van de ontwetendheid. De stilte van de blindheid.
Het is een zonde en ik weet het, maar ik sterf liever met een zonde dan... te leven. Dat is al een zonde op zich. Het is een spel waar de regels opgeschreven zijn in een andere taal. Ik wil niet winnen. Laat de rest maar winnen. Ik verlies en ik kan er tegen- ik hoef er niet langer tegen te kunnen.
Ik keek mama aan vandaag. En papa. Ze keken moe en het leven had hun al geprobeerd te grijpen. Rimpels als littekens. Een hartslag als plagende wond.
Even overwoog ik om ze mee te nemen. Op reis zonder besef van de tocht. En jij, Steph, jij moest ook mee. Samen. Als gezin. Het gezin dat we nooit waren.
Maar je was er niet. Met je verstand in de boeken die je maar niet dicht kon slaan. Je was bang om te vernietigen wat bros opgebouwd is.
Stop nou eens met het leren. Het leven. De studie. De toekomst.
Praat met me.
Ik ga dood. Ik ga naar de dood.
Ga met me mee.

Kus, je zusje