Bloed Brieven

~11

Geschreven: negen dagen ervoor
Te lezen: de negende dag erna

Lieve Stéphanie,

Het spijt me.
Mijn hart is een kristal. Bij elke hartslag verandert het in een breekbaar pad van nerven. Het enige waar je overheen hoeft te durven springen, is je eigen schaduw.
En dan? Niemand durft te springen, bang voor het breken van de touwtjes die je als het leven aan de aarde verbinden. Bang om te zweven, omdat men niet weet tot hoe ver de hoogte reikt.
Misschien ben ik ook wel bang.
Bang voor de dood. Zou het zo kunnen zijn, Steph? Beangstigd door de vermoedens die onbevestigd blijven en aangewakkerd worden door het vermijden van de ontwetendheid?
Ik denk het.
Mijn aderen zijn vertakkingen van mijn vluchtende angst. De blauwe kleur op mijn huid is een belofte voor de kleurenblinden. Een kleur is een leugen die onze angst voor het duister moet verjagen.
De lucht is niet blauw. Het is de inkt van het heelal die oneindig verdund is totdat-
-het leefbaar werd.
En toch zie ik hoe het leven ingekleurd wordt. De zwarte randen zijn de wallen onder mijn ogen. En ik tril.
Misschien ben ik ook wel bang.
Ik denk het.

Kus, je zusje