Bloed Brieven

~19

Geschreven: de dag zelf
Te lezen: de achttiende dag erna

Lieve Stéphanie,

Het spijt me niet. Niet meer.
Het is jouw schuld. Alles. Dat mijn bloed zometeen in een schaamroodloze kleur zal vloeien - dat ik zal sterven. Je hebt me verlaten, achtergelaten bij een plaats waar alleen het duister door kon schemeren en de sterren slechts illusies waren. Je was er niet voor me als ik zocht naar het nergens van het niets. Je hebt me in de steek gelaten. De steek van een bij wiens gezoem in je oren blijft hangen totdat het laatste bloed oplost in het gif.
Waar was je? Heb ik je naam niet vaak genoeg in de diepe stilte laten vallen om haar vervolgens te horen breken? Had me gered van de doorschemering van het duister, Stéphanie. Ik had je nodig. Ik bloedde tranen zonder zout om het te bewijzen. Maar jouw zicht was belemmerd door spiegels en je kon alleen naar jezelf kijken met al je egoïsme.
Weet je waarom Stéphanie niet met je praat?
Had-
Omdat je lelijk bent.
Me-
Omdat je waardeloos bent.
Alsjeblieft-
En zij weet het ook.
Gered.
Als je het had ontkend, zou ik niet in het eeuwige water gesprongen zijn. De soort zee waarin je zó dicht bij verdrinking bent dat je niet meer weet waar je het zuurstof zoeken moet en de horizon wordt geblust in dezelfde- dood. Maar het is al te laat. Mijn hart is een gong die een echo is van de toekomste stilte en jij bent Steph niet meer.
Weet je waarom je lelijk bent? Omdat Stéphanie niet met je praat. En dat is de stem niet, maar dat ben ik.
Ik ga springen. Zometeen. De trein van 23:06, zullen ze later zeggen. De ene trein die op tijd was en voor een ander veel te laat. Met het bloed dat onzichtbaar is in de nachtelijke mist van het leven. De zichtbare zuchten van al die jaren. De adem die vrijkomt als de dood mijn longen vacuüm trekt. Ik hoop dat papa en mama het opmerken dat ik er niet meer ben, maar misschien missen ze jou door je studie al zo erg dat ze mij er niet bij kunnen missen.
Had-
Stéphanie houdt niet van je.
Van-
Ze minacht je, walgt van je, zoals iedereen dat doet.
Me-
Als ze echt om je gaf, zou ze je het tegendeel hebben bewezen.
Gehouden.
Maar zie jij haar?
Ik zag je niet, Stéphanie.
Nog steeds niet.
Ik hoop dat je me ziet in elke maan die je kunt bekijken en dat je heel hard huilt als de volheid vervangen wordt door een groeiende wond van duister totdat er uiteindelijk slechts een kleine sikkel over is. En dat je dan denkt aan mijn dood, die hetzelfde verlopen is, en aan jouw afwezigheid. Dat hoop ik voor je. Voor jou en voor mij.
Ik ga, Stéphanie. Het is zover. Eindelijk. Dit was het dan - het einde van de pijn die me verlamde tot ik haarzelf niet eens meer kon voelen. Je bent van me af en ik zelf ook.
Dag, leven. Dag Stéphanie. Dag verdampte tranen en opgelost verdriet en moedige angst.

Moge je er altijd aan herinnerd worden dat jij het was en dat je nooit meer dan dat zult zijn.

Kus, je zusje