Bloed Brieven

~7

Geschreven: twaalf dagen ervoor
Te lezen: de zesde dag erna

Lieve Stéphanie,

Het spijt me.
Ik ben nog steeds wakker. De schimmen van het zonlicht dansen nog op mijn netvlies. De sterren lijken onbereikbaarder dan ooit en voor het eerst besef ik dat zo'n klein speldenknopje in het hemelkleed net zo goed een planeet kan zijn.
Maar een ster klinkt zoveel mooier. Kwetsbaarder. Te ver weg om begrijpbaar te zijn, alsof verstand verloren gaat met de lichtjaren.
De stem houdt me wakker, alweer. Het klinkt als de warmte van de aarde die reageert met de zuurstofloze heelallucht. Het klinkt te woedend, alsof haar adem eerst moet verbranden om de stem te evenaren.
Mijn vliezen rinkelen. Parels die tegen elkaar aanbotsen en elkaars waarde verlagen. Water dat bruist en door haar eigen bestaan vloeit.
Ze zegt-
Het klinkt ongeloofwaardig, Steph. Het spreekt de infrastructuur in de hersenen tegen.
Ze zegt-
Ze zegt-
Ik ben moe. De smaak van het bloed trekt in mijn tanden en ik word langzaam rood, zonder mezelf in te hoeven kleuren. Dromen zijn de zandkorrels die in mijn ogen worden gestrooid.
Ze zegt het nog steeds, als je het je afvraagt.

Kus, je zusje