Bloed Brieven

~6

Geschreven: dertien dagen ervoor
Te lezen: de vijfde dag erna

Lieve Stéphanie,

Het spijt me.
Ik ben naar de brug over de snelweg gegaan vandaag. De voertuigen als sedimenten die bij elke afslag worden afgezet. Afstand en tijd verstrengelden zich tot het geluid van de snelheid. Een onaangenaam geluid. Alsof er een leven langs je vloog en je slechts de grondtonen van alle gebeurtenissen en gedachten kon horen.
Het ging zo snel. En de stoffen die de grond van onze aarde schrapen en ons water laten verdampen, stegen op waar ik bij stond.
"De bestemming van de mensheid is blijkbaar belangrijker dan de weg die we ervoor afleggen, zelfs als we de bestemming tijdens de reis vergeten."
Er stond een oude man naast me. Hij was kaal. Kale mensen leken me zo kwetsbaar, met onverborgen zenuwen aan de rand van hun bestaan.
"Doe het niet. Je bent jong. Te jong. Haast te jong om te weten hoe je moet leven. Kind, je hebt pas net geleerd hoe je moet ademen."
Ik zweeg. Het leven had zijn huid aangevreten en diepe groeven achtergelaten. Zijn wijsheid lag verborgen in het onzichtbare en even leek ik het te zien glinsteren in het zonlicht. Hoe wist hij dat...
Hoe zou hij dat weten, Steph? Zou hij het weten?
Mijn gedachten losten op in mijn bloed en werden verspreid door mijn lichaam. Die reis werd gekenmerkt door een kloppend pad van spieren onder mijn huid.
Bijna was ik gesprongen, Steph.
Bloed op het asfalt.
Bloed op de voorruit.
Bloed op mijn kleding.
Bloed op mijn bloed. Lagen bloed die op zouden drogen terwijl de wereld langzaam vernield werd door haar eigen kinderen. En wie was ik om me als een wees te gedragen. Bijna was ik gesprongen. Bijna. Maar toch raakt deze brief bezaaid met mijn vingerafdrukken. Ik hou vol, Steph.
Misschien was het de man wel. En misschien was jij het wel. Maar misschien was het wel de smaak van bloed in mijn mond die me teveel aan vergif deed denken.

Kus, je zusje